Tonari no Totoro, of wel My Neighbour Totoro is een magische film. Ik ben al een groot aantal jaren fan van de tekenfilms van Studio Ghibli, zoals bijvoorbeeld Spirited Away, Howl’s moving castle en Ponyo. Als ik moet kiezen tussen een Disney film of een Studio Ghibli film, dan kies ik zonder na te denken de laatste. Hayao Miyazaki weet elke keer weer magische werelden op het doek te toveren, waarin je jezelf verliest. My neighbour Totoro is hier geen uitzondering op.
Satsuki en Mei zijn twee meisjes die samen met hun vader naar het platteland verhuizen terwijl hun moeder in het ziekenhuis moet herstellen van een ziekte. Het betreden van een nieuw huis is natuurlijk altijd spannend voor kinderen en deze film laat deze grote gebeurtenis dan ook zien vanuit hun oogpunt. De nieuwe plekjes in het huis bekijken is een ontdekingsreis, net zoals de omgeving om het huis heen. Dat ze daarbij de geesten die rond het huis wonen tegenkomen levert vertederende situaties op. Het jongste zusje is hilarisch en ook Totoro is met z’n trage bewegingen en lage geluid grappig om te zien.
Studio Ghibli weet, net zoals Pixar overigens, volwassen onderwerpen zo in hun films te verwerken dat kinderen ze niet eng vinden maar juist spannend en laat zien hoe er mee om te gaan. Het alleen op onderzoek uitgaan, iets nieuws tegenkomen of iemand kwijt raken worden subliem omgezet in de verschillende scenes. Je voelt je weer kind bij het zien van de film. Het oog voor detail is fantastisch en het lijkt geen enkele moeite om het bewegen van blaadjes of het in een paar seconden laten groeien van een boom te tekenen. Zoveel details zie je gewoonweg niet in een Disneyfilm. De superieure animatie en het niet volgens een formule werken (wat Disney wel doet) doet elke Ghibli film als fris aanvoelen.
Heb je nog nooit een film van deze studio gezien, dan is dit een goede film om mee te beginnen.
Pingback: Recensie: The Wind Rises (2013) - De Filmkijker