E.T. – The Extra Terrestrial (1982) – Recensie

E.T, een begrip tijdens de jaren tachtig. Het is een film die ik me nog goed herinner, aangezien het de eerste film was waar ik, als klein jongetje, een traan moest laten. Nu de film zo veel jaar later weer te kijken voelde het als een warme deken aan. Er was nog zoveel blijven hangen uit deze film dat ik steeds naar de volgende scene uit zat te kijken om te zien of die ook nog zo leuk was als ik me herinnerde. Ik heb gekozen om de originele versie te bekijken en niet de nieuwe 2002 versie waarin diverse CGI shots zijn toegevoegd. E.T. ziet er voor mij echter uit als af en toe raar bewegende pop, dan als computer gegenereerd wezen.

Spielberg laat in deze film zien wat voor magie hij op het scherm kan toveren. Dit doet hij onder andere door lage camerastandpunten te gebruiken, zodat je op de hoogte van E.T. en de kinderen alles meemaakt. De kinderen (waaronder een hele jonge Drew Barrymore als Gertie) acteren voortreffelijk. De film is spannend, maar biedt ook veel leuke momenten (zoals wanneer E.T. de koelkast gaat doorzoeken of als Gertie bezig is met hem in haar kamer) om het voor de kleintjes niet te eng te maken. Deze film is één van de persoonlijkste films van Spielberg. Hij heeft destijds aangegeven dat hij met dit verhaal rondliep sinds de scheiding van zijn ouders. Dit onderwerp verwerkte hij ook in de film.
Ik had op IMDB nog niet op deze film gestemd omdat ik ‘m voor het laatst heb gezien voordat ik het bij ging houden, maar mijn IMDB tienen zijn met deze film weer uitgebreid, nummer 12, E.T. is toegevoegd.