Despicable Me, of Verschrikkelijke Ikke zoals hij hier ook genoemd wordt, gaat over de schurk Gru (stem van Steve Carell) die de beste in z’n vak wil zijn. Als je je carriere kiest moet je natuurlijk het beste proberen te zijn in wat je doet. Al snel blijkt dat hij daar niet helemaal in slaagt. Zo pest hij kleine kinderen en bij het stelen van het vrijheidsbeeld heeft hij niet de echte, maar de kleinere replica uit Las Vegas meegenomen. Zo verschrikkelijk is hij dus eigenlijk niet. Wanneer hij hoort dat een andere “collega”, Vector, een pyramide in Egypte gestolen heeft verzint hij het beste plan dat hij kan verzinnen, namelijk het stelen van de maan.
Om z’n plan echter te kunnen uitvoeren heeft hij een wapen nodig om de maan te kunnen verkleinen en aangezien hij deze niet heeft moet hij een basis binnen dringen om deze te stelen. Dit is geen probleem totdat Vector ook op komt dagen en het wapen van hem afpakt en het veilig in z’n eigen huis bewaard.
Om het huis van Vector binnen te dringen verzint Gru het plan om een aantal kinderen te adopteren en die te gebruiken om toegang te krijgen. Natuurlijk blijkt de combinatie van kinderen en een schurk geen goede te zijn en al snel komt Gru er achter dat kinderen aandacht nodig blijken te hebben. Dit resulteer in een aantal grappige situaties, waaronder een knipoog naar The Godfather in één van de scènes. Toch komen de meeste grappen niet van de hoofdpersonen zelf maar van het leger van gele hulpjes die Gru gebruikt om allerlei gadgets en wapens te ontwikkelen. Dit zijn eigenlijk de sterren van de film en doen sterk denken aan de konijnen uit de Rayman serie.
Nadat de kinderen geïntroduceerd worden ligt de focus voornamelijk op de relatie die Gru met ze heeft. Er wordt geprobeerd een band te laten ontstaan waardoor de kijker ook het gevoel zou moeten krijgen dat ze belangrijk zijn, maar helaas is dit de makers niet gelukt. Je hebt met de figuren helaas niet dezelfde band als je bijvoorbeeld met de karakters uit Toy Story hebt. Het is net onvoldoende uitgewerkt om mee te leven met Gru en wat de kinderen voor hem betekenen, waardoor de nodige diepgang mist die de film beter had kunnen maken. Kinderen zullen zeker genieten van de film en hij weet ook nog wel te boeien voor volwassenen, maar kan niet tippen aan de verhalen die Pixar voorschotelt.
Pingback: Megamind (2010) « Filmkijker