I’m Still Here (2010) – Recensie

Hoeveel plezier haal je uit het kijken naar een treinongeluk? Dat is de eerste vraag die in me opkwam na het kijken van deze documentaire (de discussie of het allemaal wel of niet echt is daargelaten). Het is een vraag waarop ik het antwoord geef: “Geen enkele.” Joaquin Phoenix, een succesvol acteur (Gladiator, Walk the Line, We Own The Night, The Yards), besluit acteren op te geven en zich op een muziekcarrière in hip hop te storten. Dit alles wordt in beeld gebracht door z’n zwager Casey Affleck, die ‘m overal gevolgd heeft.

Daarbij laat Affleck de meest uitlopende zaken zien, die af en toe geen enkel ander doel hebben dan de kijker te shockeren. Zo zien we Phoenix onder andere drugs gebruiken, feesten met verschillende vrouwen en de mensen om hem heen als oud vuil behandelen.

Inmiddels is duidelijk dat het geheel van te voren bedacht is, wat de film vervolgens zou moeten plaatsen in het soort films dat Sacha Baron Cohen maakt. Dit is totaal niet gelukt. Hij stort zich op de muziek, probeert een afspraak te krijgen met Sean Combs (wat uiteindelijk lukt), maar van de stukken muziek die je van hem hoort is het al snel duidelijk dat hij geen talent heeft. Hij heeft geen flow en is op momenten amper te verstaan. Je zou nog kunnen denken dat hij een soort comedy album probeert te maken zoals Tom Green of The Lonely Island hebben gedaan, maar daarvoor neemt hij zichzelf te serieus. Z’n uiterlijk (makkelijk te omschrijven als “zwerver”) helpt ook niet bij de acceptatie door anderen, wat hem uiteindelijk een grap maakt. Had hij het echt overtuigend willen doen, dan had de insteek anders moeten zijn.

Na het kijken van de film ben je weinig wijzer. Je ziet waar hij voor probeert te gaan, maar niet dat hij een bepaald doel bereikt. De film voelt dan ook aan als een vreselijk samenraapsel van zaken die bedoeld zijn om te schokken. Medeleven voor JP (zoals hij zichzelf noemt) wordt niet gekweekt, waardoor de film één lange zit is. Ik hoop dat hij in de toekomst weer gewoon doet waar hij goed in is en dat is acteren in goede films. Hou je van het kijken naar treinongelukken, dan kan je de film kijken, maar mijn advies is om hier ver weg van te blijven.