Chocola is m’n persoonlijke verslaving, er gaat bijna geen dag voorbij of ik eet wel wat M&M’s of een chocoladereep. Toch blijkt dat er achter al dat lekkers en gelukmakende goedje ook een donkere kant zit. In deze documentaire besluit Roberto Romano onderzoek te doen naar de verhalen over kinderarbeid in de productie en oogst van cacaobonen.
De meeste productie van cacaobonen, één van de belangrijkste grondstoffen voor het produceren van chocola, vind plaats in Afrika. Romano zoekt eerst uit wat de chocolade producerende bedrijven, zoals bijvoorbeeld Nestle en Mars, doen om kinderarbeid tegen te gaan. Het blijkt dat dit soort bedrijven in 2001 een overeenkomst hebben getekend waarin staat dat kinderarbeid in het productieproces in 2008 moest zijn gestopt.
Om uit te zoeken of dit ook daadwerkelijk het geval is reist Romano naar de Ivoorkust (één van de belangrijkste landen voor de productie) en omringende landen. Hij spreekt daar met verschillende lokale ondernemers en ontdekt al snel dat er nog steeds kinderen de Ivoorkust worden gesmokkeld en brengt dit ook in beeld. Het is hartverscheurend om te zien kinderen weg worden gehaald uit hun dorpen met valse beloftes over het verdienen van veel geld. Sommige kinderen worden nog gered voordat ze de grens over zijn, maar aangezien het elke dag gebeurt is het dweilen met de kraan open.
In de Ivoorkust zelf zet hij z’n onderzoek voort en gaat daar ook willekeurig naar een aantal plantages en ziet helaas de geruchten bevestigd. Het is dan ook vreemd om een minister van het land te horen vertellen dat er geen probleem meer is. Romano probeert tevergeefs contact op te nemen met de uiteindelijke producenten en probeert de documentaire te eindigen met een soort Michael Moore achtige manier van aandacht vragen voor hetgeen hij heeft ontdekt.
Helaas vond ik de manier waarop de documentaire gemaakt was niet helemaal werken. Het geheel was net niet gestructureerd genoeg om een belangrijk statement te maken. Wat het meest schokkend was, was het feit dat de uiteindelijke producenten geen verantwoordelijkheid nemen.
Het gevoel wat het meest overheerste was dat z’n argumenten, alhoewel goed, nog sterker hadden moeten worden onderbouwd. Nu is deze documentaire maar 45 minuten, dus dat is waarschijnlijk de reden hiervoor. Ik zal door deze documentaire echter niet minder chocolade gaan eten.
