Enter the Void (2009) – Recensie

Gaspar Noé is een opvallend regisseur die met Irreversible (die ik niet gezien heb) heeft laten zien dat hij controverse niet uit de weg gaat. Die film bevatte namelijk een verkrachtigsscene die minuten lang duurde en dus een zware aanslag op de kijker was. Met Enter The Void valt Noé de kijker weer aan, zij het minder extreem (tot op zekere hoogte), maar zowel ogen als oren worden meteen al overdonderd door opzwepende muziek en sterke flitsen bij de begincredits. Dat flitsen gebeurt overigens heel regelmatig in de film, geen aanrader dus als je daarvoor gevoelig bent en epilepsie hebt. Enter The Void is een film die met geen andere te vergelijken is en bijna als een ervaring kan worden beschreven.

De reden dat het als een ervaring kan worden bestempeld is de manier waarop Noé de camera gebruikt. In het grootste gedeelte van de film zie je alles vanuit het gezichtspunt van één van de hoofdpersonen, Oscar (Nathaniel Brown). Je zou het dus een first person film kunnen noemen Als kijker ben je eigenlijk Oscar en maak je deel uit van de ervaringen die hij meemaakt. Je zit als passieve onzichtbare geest in zijn hoofd mee te kijken. Er wordt ook af en toe gebruik gemaakt van een “third person view”, waarbij je constant het achterhoofd van Oscar ziet.

Oscar woont in Japan en dealt om aan geld te komen in drugs. Hij gebruikt ze echter ook, wat een aantal heel erg trippy beelden oplevert. Als gevolg van de drugs zweeft de camera door gebouwen heen, draait heftig en vraag je jezelf soms af hoe Noé er in is geslaagd het te filmen. Het verhaal is een mix van herinneringen, dromen en realiteit en dat is best een aanslag op de kijker. Het is een film waar je echt voor moet gaan zitten en eentje die je niet moet kijken als je moe bent of niet al te veel kan hebben. Je wordt constant overladen met beelden en geluiden. Wat het geheel betekent valt over te discussiëren, maar één ding is zeker en dat is dat het geheel uniek is en daarom zeker de moeite waard als je voor dat unieke open staat.