Buried (2010) – Recensie

Kan een film die zich geheel in één locatie afspeelt interessant zijn? Hitchcock heeft met het ijzersterke Rear Window laten zien dat het mogelijk is. Een andere film (die niet helemaal op één locatie afspeelt, maar wel voor het grootste gedeelte) is Phone Booth met Colin Farrell. In beide films zie je echter meerdere acteurs die nog interactie hebben met de hoofdrolspeler, wat bij Buried niet het geval is. Je zit 95 minuten te kijken naar Paul Conroy (Ryan Reynolds), een vrachtwagen chauffeur die in Irak werkt, die vastzit in een doodskist onder de grond. Zijn enige middelen zijn een Blackberry, een Zippo, een potlood en wat “glowsticks”. Werkt dit net zo goed als in eerder genoemde films?

Buried is niet de eerste film waarin een hoofdpersoon levend begraven is, voorbeelden die me meteen te binnen sprongen waren als eerste die van Kill Bill vol. 2 waarin The Bride begraven wordt, maar dat is slechts een klein gedeelte van de film. De tweede film is toevallig ook van Tarantino en dat is de aflevering die hij heeft gemaakt voor CSI (Las Vegas), Grave Danger. In die film bevindt één van de hoofdpersonen zich de hele show in de kist. Tarantino maakte zijn verhaal deel van het grotere verhaal en er werd dus veel geswitched tussen in de kist en wat daar buiten plaatsvond. Hij wist echter wat er in de kist gebeurde zo voortreffelijk in beeld te brengen dat ik daar echt meeleefde met Nick Stokes (en hij wist beter acteerwerk uit George Eads te halen dan ik eerder zag). Je voelde gewoon mee met z’n frustratie angst en hopeloosheid en dat is precies het probleem wat ik met Buried had. Ik leefde namelijk niet mee met Paul Conroy.

Gedurende de film hoor je wel wat z’n werk was en kom je langzaam meer te weten over Paul, maar omdat je het karakter verder niet kent is die initiële band er niet. Je ziet niet wat hij heeft meegemaakt in Irak voordat hij in de kist belandde, wat zijn relatie met anderen was. Je zit als het ware heel de film in een kist met iemand die je niet kent, waardoor ik te weinig meeleefde. Het acteerwerk van Ryan Reynolds is goed, hij weet de angst en frustratie ook prima uit te beelden, maar om anderhalf uur naar iemand te kijken die constant aan de telefoon zit waarbij het enige verschil de kleur van datgene wat hij gebruikt om iets te zien anders is (blauw, rood, groen en geel) kon me op een gegeven moment te weinig boeien. Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurt, maar als het je niet pakt is de film een lange zit.

Na alle positieve reviews en verhalen was ik heel erg benieuwd om deze film te zien. Helaas voldeed de film totaal niet aan m’n verwachtingen. De film staat of valt bij het feit of je om de hoofdpersoon geeft en bij mij was dat onvoldoende om echt mee te leven. Ik kijk liever één van de andere films die ik in deze recensie genoemd heb.