De focus van de meeste tekenfilms is lange tijd op de “good guys” geweest. Na Despicable Me speelt in Megamind een slechterik de hoofdrol met dezelfde naam (met de stem van Will Ferrell). Hij is de aartsvijand van Metro Man (Brad Pitt) die de held is van Metro City, tot groot ongenoegen van Megamind. De twee zijn al jaren bezig met elkaar het leven zuur te maken, maar het goede wint constant. Wanneer Megamind echter één van zijn plannen aan het uitvoeren is lijkt hij eindelijk te winnen en ziet hij zijn droom uitkomen. Hij neemt de stad over en kan zijn slechte plannen uitvoeren. Toch is zijn overwinningsroes niet van lange duur.
Omdat hij geen tegengas meer krijgt en al z’n plannen kan uitvoeren begint iets in hem te knappen. Daarnaast leert hij een verslaggeefster Roxanne Ritchie (Tina Fey) kennen en leert hij ook een andere kant van zichzelf kennen. Roxanne wordt echter aanbeden door haar cameraman (stem van Jonah Hill) en die is helemaal niet blij met die ontwikkelingen. Genoeg ingrediënten voor een interessant en entertainend verhaal over de problemen van een schurk.
Dreamworks heeft met Megamind weer een uitstekende film opgeleverd, alhoewel ik wel af en toe moest denken aan The Incredibles. De film haalt niet dat nivo en heeft een andere insteek, maar staat wel als een huis. Het geheel ziet er goed uit, alhoewel ik het gezicht van Roxanne er toch eng uit vindt zien, iets wat ook al het geval was met de vrouwelijke karakters in de vorige Dreamworks animatie, Monsters vs. Aliens.
Megamind is een leuke film die constant de juiste snaren weet te raken en alhoewel niet de top van animatiefilms wel eentje die bij de betere hoort.
