Hoe maak je een film met een regisseur die al 30 jaar dood is die een hoofdrol speelt? Double Take probeert daar een antwoord op te geven. Alfred Hitcock speelt de hoofdrol waarbij hij een oudere versie van zichzelf ontmoet. De makers hebben een interessante manier gevonden om het geheel tot leven te brengen.
Aangezien Hitchcock in z’n eigen films eigenlijk altijd maar in één shot verscheen en daarnaast z’n eigen TV show had waren er maar weinig beelden die gebruikt konden worden. De keuze is daarom gevallen op een “sound alike”, die als Hitchcock het verhaal vertelt dat hij zichzelf tegenkwam. Terwijl hij verteld is er gekozen om heel af en toe beelden van Hitchcock zelf te laten zien, maar grotendeels wordt er gebruik gemaakt van zelfgemaakte beelden, zoals een bolhoed die van de trap af rolt. Dit is echter niet het enige verhaal dat wordt verteld. De film is een mix van koffiecommercials, koude oorlog spanning, stukken van promotie voor The Birds en opnames van een lookalike. Het is een rare mix van beelden dat een groot “Twilight Zone” gevoel genereert.
Is Double Take een film die je moet zien? Het is zeker geen film voor iedereen, daarvoor is het te warrig en onsamenhangend. Wel geeft het een interessant beeld van de tijd waarin Hitchcock leefde. Het verhaal dat “hij” vertelt is eigenlijk zeer kort, maar bouwt de spanning over de gehele film wel op. De film haalt bij lange niet het nivo van de meester, maar wist me wel te boeien.
