F for Fake (1974) – Recensie

Wat is de waarde van kunst en wie bepaalt dat? Het zijn vragen die Exit Through the Gift Shop vorig jaar stelde, maar deze vragen zijn niet nieuw. Orson Welles (die Citizen Kane regisseerde) stelde deze vragen ook al in deze documentaire.
De insteek is echter anders. Deze film kiest een meestervervalser en oplichter als onderwerp. Welles, die ook in deze film voorkomt, probeert de kijker te laten nadenken over wat echt is en wat nep.

De film begint met Welles die één van z’n goocheltrucs uitvoert en de kijker vertelt over Elmyr de Hory, een vervalser die, alhoewel hij het zelf ontkent, verschillende bekende meesterwerken heeft nageschilderd. Ook komt Clifford Irving aan bod, die de Hory interviewde, maar ook claimde contact te hebben met kluizenaar Howard Hughes, iets wat later niet waar bleek te zijn. Welles probeert duidelijk te maken dat het makkelijk is om “experts” in de kunstwereld te overtuigen dat een schilderij echt is en dat er waarschijnlijk genoeg schilderijen in musea hangen die niet van de daadwerkelijke artiest afkomstig te zijn. Maar Welles kan het niet nalaten ook de kijker constant met vragen te laten zitten. De verhalen wisselen zich snel af, met af en toe een beeld van Welles die bijvoorbeeld wat poëzie voordraagt, waardoor het soms moeilijk te volgen is.

Visueel is het heel erg duidelijk dat dit een film is die in de jaren zeventig gemaakt is, natuurlijk door de makeup, maar ook door het gebruik van zachte filters in het verhaal wat aan het einde verteld wordt.
Vergeleken met Exit Throught the Gift Shop is deze film niet zo interessant en een stuk minder entertaining. Het geheel voelt meer al een experiment aan en is iets wat je moet liggen.