São Paulo, Brazilië. Een stad waar naar schatting 17 tot 20 miljoen mensen wonen en waar veel arme Brazilianen heen trekken met de hoop om daar een goed verdienende baan te vinden. Het is een stad met veel hoogbouw, maar ook met veel favela’s (krottenwijken). Het verschil tussen rijk en arm is groot, wat als gevolg heeft dat het aantal kindnappings zeer hoog is. Er gaat geen dag voorbij dat deze niet gebeuren (vaak meerdere op een dag) en het gevraagde losgeld is hoog. Om te bewijzen dat ze voor niets terugdeinen is het (helaas) gebruikelijk dat kidnappers een oor van het slachtoffer afsnijden en naar de familie sturen.
Deze documentaire focust zich op deze problematiek en zowel slachtoffers, als daders komen aan het woord. De situatie heeft er voor gezorgd dat er een grote handel is ontstaan in gepantserde voertuigen, maar ook in plastische chirurgen die zich hebben gespecialiseerd in de reconstructie van oren. Dit is echter niet het enige onderwerp van de documentaire. Het duikt daarnaast in de corruptie die plaats heeft gevonden door gouverneur en senator Jáder Barbalho, die een kikkerboerderij heeft opgezet om geld wit te wassen.
De film weeft al deze verhalen op een interessante wijze door elkaar en weet door mooie shots en het langzaam tonen van het grotere plaatje te blijven boeien.
Wat wel storend was aan deze documentaire was de manier waarop de interviews gehouden zijn. Je ziet de persoon die geïnterviewd wordt, met daarnaast een tolk. In plaats dat er gebruik wordt gemaakt van ondertitels hoor je steeds eerst die persoon praten en daarna de tolk datgene vertalen. Waarschijnlijk is dit gedaan omdat er toch veel Amerikanen zijn die een hekel hebben aan ondertiteling, maar het begon redelijk snel vervelend te worden. Het is verloren tijd die gebruikt had kunnen worden om meer te vertellen. Toch is de film het kijken waard, alhoewel het nergens echt de diepte in gaat en alles tot de bodem uitzoekt. Het geeft een goed beeld van de problematiek van het leven in Brazilië.
Pingback: Pablo (2013) | Filmkijker