Er zijn films die iets magisch bezitten, iets waardoor je aan het beeld gekluisterd blijft en meeleeft met de personages. La Vita e Bella (Life is Beautiful) is zo’n film die je weet te betoveren. Het is een initieel luchtig verhaal, dat bijna op een sprookje lijkt maar waarbij het drama langzaam toegevoegd wordt en je na het kijken er van diep geraakt bent.
Wanneer Guido Orefice (Roberto Benigni, die de film ook regisseerde), op weg is naar de stad om te werken komt hij de beelschone Dora (Nicoletta Braschi) tegen. Ze heeft een aantrekkingskracht op hem en elke keer dat hij haar ziet spreekt hij haar aan met “Principessa” en probeert hij meer over haar te weten te komen. Langzaam maar zeker weet hij haar hart te winnen en een huwelijk volgt. De twee krijgen een zoon, Giosué (Giorgio Cantarini). Om geld te verdienen runt Guido een boekenwinkel en het gezinnetje kan er goed van leven totdat de tweede wereldoorlog aanbreekt. Guido is namelijk joods en de Duitsers weten hem te vinden en hij wordt samen met z’n gezin in een concentratiekamp gezet. Omdat Guido zijn zoontje echter wil beschermen van alle negatieve dingen maakt hij hem wijs dat ze meedoen aan spel, waarbij ze voor alles wat ze doen punten krijgen. Degene die als eerste 1000 punten heeft wint een echte tank. Het is een prachtig verhaal dat laat zien dat de manier waarop je tegen dingen aankijkt veel invloed kan hebben hoe je zaken beleeft.
De film bevat veel geniale scenes met veel humor, waarvoor Roberto Benigni verantwoordelijk is (hij won een Oscar voor zijn rol). Toch zijn het niet alleen grappen en grollen, hij weet aan het karakter een diepgang te geven die door de situatie waarin ze zich bevinden nog meer indruk maakt. Als kijker weet je wat voor verschrikkelijke dingen er tijdens de tweede wereldoorlog zijn gebeurd. Toch laat Benigni er bijzonder weinig van zien en dat werkt effectief (net zoals dat bijvoorbeeld in The Pianist het geval was).
Giorgio Cantarini is schattig als het zoontje die helemaal opgaat in het spel dat zijn vader verzonnen heeft. Het einde van de film is hartverscheurend en het verbaast dan ook niet dat deze film in zo veel toplijsten voorkomt, het zit perfect in elkaar.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2011 « Filmkijker