Ook al kijk ik al jaren films, nog nooit had ik een film van de gebroeders Marx gezien. Natuurlijk had ik wel van ze gehoord en wist ik hoe Groucho Marx er uit zag, wist ik niets van hun films en het soort komedie dat ze maakten. Het was tijd om een film van ze te kijken, Duck Soup. Aangezien de film zo lang in de IMDB top 250 stond (helaas is hij de afgelopen week uit de lijst verdwenen) en in zo veel klassieke filmlijsten voorkomt werd het tijd om ‘m te kijken.
Duck Soup vertelt het verhaal van Rufus T. Firefly (Groucho Marx) die het staatshoofd van Fredonia wordt. Het buurland Sylvania is hier niet blij mee en stuurt twee spionnen (Chico and Harpo Marx) om uit te vinden wat Firefly van plan is. Dit is een film waar het verhaal het er eigenlijk niet toe doet. Je kijkt dit soort films om de komedie en Duck Soup zit van begin tot einde vol met slapstick en grappige gesprekken. Het is vooral de slapstick waarvan ik het meest genoten heb. Sommige zijn perfect uitgevoerd, zoals een scène waarin ze met een limonadeverkoper hoeden wisselen en een andere scène met een gebroken spiegel. Harpo spreekt niet, maar kan zoveel met zijn gezichtsuitdrukking en een toeter duidelijk maken. Hij was m’n favoriet.
De film is geregisseerd door Leo McCarey die ook met Laurel en Hardy werkte. Hij zorgde er voor dat de grappige momenten in de film bleven. Het eindresultaat is een film zonder saaie stukken en is leuk van begin tot einde. De manier waarop Groucho Marx een dictator neerzet en het commentaar op deze staatsvorm schoot bij Mussolini in het verkeerde keelgat en de film werd in Italië verboden. Als je nooit een Marx Brothers film gezien hebt is dit een goede film om mee te beginnen.
