Ik ben geen fan paarden. Het is dat ik één keer per week in een manege moet zijn omdat de kinderen les hebben, maar de paarden opzadelen brengt me weinig plezier. Eén ding dat wel opvalt als je met de paarden bezig bent is dat ze allemaal een eigen persoonlijkheid hebben. Zo is er één paard die wat aggresiever is dan de anderen en die je dus altijd goed in de gaten moet houden. Ondanks dat ik niet van paarden hou was ik wel geïnteresseerd in deze documentaire over Buck Brannaman. Simpel gezegd is hij “the horse whisperer” (hij was de consultant voor die film)
Buck Brannaman is een zeer uniek persoon. Als jongen werd hij door z’n vader de showbiz in gedwongen, waar hij samen met z’n broer kunstjes met lasso’s deed. Ze waren zeer populair, maar de jongens werden wanneer ze uit de schijnwerpers waren slecht door hun vader behandeld. Het heeft een diep effect op Buck gehad en met die ervaring begon hij te kijken naar de manier waarop paarden behandeld werden. Hij besloot dat dit anders moest en dat het mogelijk moest zijn paarden op een andere manier te leren dat ze moesten luisteren. Hij gebruikt hiervoor een aantal unieke technieken met als resultaat dat een paard hem volgt zonder dat hij veel hoeft te doen.
Is Buck het kijken waard als je niet van paarden houdt? Ik denk van wel, want ook al praat Buck over hoe hij met de paarden omgaat, het zijn vaak zaken die ook op de manier waarop je met anderen omgaat toepasbaar zijn. Er is een scène waarin hij uitlegt, terwijl een ander een touw vast heeft, dat je die ander in één snelle ruk naar je toe kan trekken (waarbij die ander vervolgens constant gespannen is omdat hij weer een ruk verwacht) of dat je langzaam kan trekken en uiteindelijk hetzelfde resultaat bereikt zonder dat de ander het echt merkt of zich er tegen verzet. Buck is een zeer interessante man, zoals ook Robert Redford ook vertelt en persoonlijk vond ik Buck een inspirerende documentaire.
