Aangezien ik een filmblogger ben zal het voor niemand een schok zijn dat ik van films hou, maar het is soms moeilijk uit te leggen wat dat gevoel is aan iemand die niet dezelfde liefde heeft. Na het zien van deze film is het niet meer nodig om uit te leggen, ze moeten deze film gewoon kijken. Als je het na het zien van deze film nog niet begrijpt, dan zal dat nooit gebeuren.
Nuovo Cinema Paradiso vertelt het verhaal van Toto, een jongetje die een obsessie met films heeft. Het kleine stadje waar hij woont heeft slechts één bioscoop (Cinema Paradiso) en iedereen die er woont gaat er zeer regelmatig naar toe. Toto probeert constant iets te leren over film en brengt veel tijd door met Alfredo, de projectionist. Thuis heeft Toto een verzameling van stukjes film die weggeknipt zijn waar hij graag naar kijkt. Zijn liefde voor film groeit met de jaren en naarmate hij Alfredo beter leert kennen begint Toto langzaam ook het werk van Alfredo over te nemen. Er gebeurt heel veel in zijn leven, maar het heeft allemaal te maken met film, zelfs het meisje waar hij verliefd op wordt.
Nuovo Cinema Paradiso is een lange film, maar het had makkelijk twee uur langer kunnen zijn en dan nog had ik het niet erg gevonden. Het is heerlijk om te zien hoe het stadje rond de tweede wereldoorlog te zien en hoeveel liefde de bewoners voor film hebben. De kerk beslist welke gedeeltes van de film er uit moeten worden geknipt (wat neerkomt op alle kussen) en wanneer de film uiteindelijk getoond mag worden zie je hoe jong en oud genieten van het kijken naar het grote scherm. Terwijl je dit kijkt krijg je het gevoel hoe film mensen bij elkaar brengt en er een band tussen ze ontstaat. Het speelt zich af in een tijd waarin er nog geen televisie is die om aandacht vraagt. Het lijkt erop of de bioscoop een hoop meer magie had dan dat het nu heeft. De film bevat ook een liefdesverhaal, maar de film zelf is een liefdesverhaal over films en het effect die ze op de kijker kunnen hebben.
Nuovo Cinema Paradiso speelt met je emoties terwijl het focust op een aantal relaties gedurende vele decennia. Het slaagt erin om zowel de stad als de mensen overtuigend te veranderen naarmate iedereen ouder wordt. Na het kijken van deze film had ik het gevoel dat ik een goed idee had hoe Toto z’n leven ervaarde. Nuovo Cinema Paradiso weet je gevoelens te bespelen en dat is genoeg reden voor mij om deze film in de toekomst nog meer te zien. Een film die je gewoonweg moet zien als je dat nog niet gedaan hebt.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2011 « Filmkijker