I’m a Cyborg, But That’s OK (2006) – Recensie

Als je enigszins bekend bent met Koreaanse film, dan heb je waarschijnlijk wel de films van regisseur Chan-Wook Park gezien of iets over ze gehoord.
Joint Security Area, Sympathy for Mr. Vengeance, Lady Vengeance en Oldboy zijn allemaal zeer goede films die allemaal qua onderwerp erg donker zijn. De titel van de film geeft je misschien al het gevoel dat deze film minder donker is en dat gevoel is juist. Het voelt aan als een film die gemaakt zou kunnen zijn door Michael Gondry aangezien het dezelfde unieke kwaliteiten heeft.

Het verhaal draait om Cha Young-goon (Su-jeong Lim), die alles niet meer op een rijtje lijkt te hebben. Ze denkt dat ze een cyborg is (de manier waarop ze er uit ziet ga je dat bijna geloven). Voor haar werk zet ze radio’s in elkaar waarbij ze instructies opvolgt en ineens iets anders begint te horen en ze vervolgens probeert om electrische kabels in haar arm te stoppen. Ze overleeft het, maar komt uiteindelijk terecht in een psychiatrische inrichting. Dit is voor Chan-wook Park een kans om een uitgebreide groep van unieke karakters te introduceren en deel uit te maken van hun wereld. Eén van deze karakters is Park Il-soon (Rain), die bijna altijd een masker draagt en zeer geïnteresseerd raakt in Cha Young-goon. Naarmate de film vordert probeert Park Il-soon haar zo goed mogelijk te helpen.

Het duurde even voordat ik echt volledig opging in de film. De karakters zijn vreemd, maar wanneer je ze langzaam begint te kennen begin je ook om ze te geven, zelfs als er allerlei vreemde dingen plaatsvinden. Zo doet Cha Young-soon bijvoorbeeld het kunstgebit van haar oma in haar mond omdat ze daarmee met machines kan praten. Er is een andere patient die speciale sokken heeft waarmee je kan vliegen wanneer je hard tegen elkaar wrijft. De inrichting waar de film zich afspeelt ziet er fantastisch uit door het bijzondere gebruik van kleuren.

Het zou echter geen Chan-wook Park film zijn als er niet iets van geweld in zou zitten en dat wat er in zit in fantastisch in beeld gebracht. Wat er precies gebeurt moet je echter zelf uitvinden.

I’m a Cyborg, But That’s OK voelt aan als een modern sprookje. De manier waarop de film laat dat je door een connectie te maken met anderen een verschil in hun leven kan maken als je in ze gelooft is een mooie. Degenen die op basis van Chan-Wook Park z’n films meer wraak verwachten zullen teleurgesteld zijn, maar als je de film een kans geeft is hij zeer vermakelijk.

Trailer
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YhhRj8ynajQ]