Op 18 november 1978 pleegden 909 mensen massaal zelfmoord (of werden massaal vermoord afhankelijk hoe je het bekijkt) in Jonestown, Frans-Guyana. Hun leider was Jim Jones, stichter van de Peopels’Temple. Deze documentaire kijkt naar het onstaan van deze organisatie, het verleden van de stichter en welke gebeurtenissen plaatsvonden met als resultaat het verlies van vele levens.
Zoals het zo vaak gaat met schokkende gebeurtenissen vraag je je altijd af hoe het kan dat één man verantwoordelijk kan zijn voor zo’n extreem resultaat. Deze documentaire maakt duidelijk dat the Peoples’Temple, voordat ze uiteindelijk in Jonestown terecht kwamen, een goede organisatie was om deel van uit te maken. Het maakte namelijk niet uit waar je vandaan kwam, hoeveel geld je had of wat de kleur van je huid was. Mensen wilden er deel van uitmaken en Jones was actief bezig mensen te recruteren door in een aantal volle bussen het land rond te touren. Hij deed veel goede dingen, zoals vechten tegen discriminatie en het leven verbeteren voor de leden van de Temple. Hij was zelfs politiek bezig en hielp om een burgemeester gekozen te worden aangezien hij snel een grote groep tot zijn beschikking had die hem steunde. Ook was Jones publiek geliefd en hij ontmoette verscheidene politici.
Naarmate de tijd echter vorderde werde z’n ideeën steeds extremer en begon hij meer te vragen van z’n mensen en testte ze zelfs. In de film wordt verteld dat hij op een gegeven moment iedereen iets liet drinken en achteraf vertelde dat het vergiftigd was (ook al was dat niet het geval). Het was voor hem een test om te zien of mensen hem geloofden en vertrouwden.
De documentaire bestaat voor een groot gedeelte uit archiefbeelden, maar bevat ook interviews met mensen die die dag in Frans-Guyana overleefden. Het zijn emotionele verhalen om te horen aangezien sommigen van hen iedereen die ze kenden verloren hebben. De zoon van Jones komt ook aan het woord. Jonestown: The Life and Death of Peoples Temple is zeer informatief als je bijna tot niets over deze groep weet. Het kijkt naar een treurig en schokkend deel van de geschiedenis.
Pingback: Martha Marcy May Marlene (2011) « Filmkijker