Films kunnen je een wereld intrekken die anders is. Zelfs als ze zich af lijken te spelen in een realistische wereld, kan die wereld worden vervormd en veranderen in iets surrealistisch. Het kan de kijker verrassen of ze uit balans gooien. Regisseur Aki Kaurismäki laat in deze film zien dat hij de stad Le Havre kan veranderen in een achtergrond voor een modern sprookje.
Marcel Marx (André Wilms) is een schoenenpoetser die met moeite genoeg geld bij elkaar sprokkelt om voor zichzelf en z’n vrouw te zorgen. Hij dwaalt over de straten om klanten te vinden en deinst er niet voor terug om zelfs voor een schoenenwinkel te gaan staan. Tijdens z’n lunchpauze aan de haven ziet hij een jongen, genaamd Idrissa, zich verstoppen in het water. Hij probeert uit de handen van de politie te blijven omdat hij zojuist ontsnapt is uit een container die de bestemming UK had, maar onverwacht werd geopend. Hij kan geen kant op en Marcel besluit om voor hem te zorgen en hem te helpen om z’n reis voort te zetten. Dit betekent ook dat hij moet zorgen dat de politie (in de vorm van inspecteur Monet (Jean-Pierre Darroussin) hem niet in handen krijgt.
De film lijkt zich af te spelen tijdens zestiger jaren aangezien alle kleding en auto’s uit die periode lijken te stammen. Ik was als kijker erg vebaasd toen er plotseling een mobiele telefoon verscheen die er helemaal niet in paste. Zulke kleine dingetjes gebeurden vaker en ik begon me af te vragen wanneer de film zich afspeelde waardoor ik langzaam uit de film begon te raken.
Le Havre is vertelt een erg menselijk verhaal over relaties en over hoe ver mensen willen gaan om elkaar te helpen/beschermen. Zelf gaf ik onvoldoende om de personages en het verhaal om er echt van te genieten. Het is een film met veel humor en drama waar veel mensen van zullen genieten, maar het was niet aan mij besteed.
