Gisteren vond de Europese première plaats van deze documentaire die is geregisseerd door Ice-T. Aangezien ik al bijna 20 jaar naar rap luister keek ik dan ook erg uit naar deze film. Als je de trailer kijkt kan je niets anders voelen dan verbazing over de grote hoeveelheid aan bekende rappers die mee hebben gewerkt aan het tot stand brengen van deze film over hun muziekstijl. Ice-T interviewt rappers die er bij waren toen de stroming begon, mensen zoals Afrika Bambaata, Doug E. Fresh en Melle Mel, maar ook artiesten die ik de jaren negentig grote bekendheid kregen (Cypress Hill, Ice Cube, Dr.Dre, Treach van Naughty by Nature) en aan het het begin van deze eeuw (Kanye West, Eminem).
Deze documentaire werd gisteren gelijktijdig in verschillende landen getoond, waarna er in de bioscoop een live stream was van een Q&A sessie die op dat moment in het Apollo theater in London gehouden werd met Ice-T, Chuck D, Raekwon en Melle Mel (die daarna allemaal optraden).
Is The Art of Rap een film die je als hiphop fan moet hebben gezien?
De film is gedurende twee jaar opgenomen, waarbij Ice-T interviews had met alle rappers die hij kende, wat resulteerde in erg veel materiaal, bijna 70 uur. Uiteindelijk moest dat worden teruggebracht naar iets meer dan anderhalf uur en aangezien hij zeker 40 man had geïnterviewd was dit een moeilijke taak. Hij heeft er voor gekozen om de film te brengen als een reis van de oostkust, waar hip hop werd geboren (in New York) naar de westkust (Los Angeles). De film bestaat uit helicopter shots van de plek waar hij zich bevind met daar over heen muziek of een bekende rapper die a capella z’n teksten ten gehore brengt. Daarna volgen er een aantal interviews. Door deze structuur geeft de documentaire je een gevoel van waar je je bevindt terwijl het je tegelijkertijd als kijker een moment geeft om te ademen. De hoeveelheid aan informatie die je te horen krijgt is namelijk overdonderend.
Tijdens de Q&A vroeg iemand in het publiek waarom er bijna geen vrouwen waren geïnterviewd (slechts MC Lyte en één van de leden van Salt’N’Pepa) en Ice-T legde uit dat er simpelweg niet zo veel vrouwelijke MC’s zijn. Hij haalde z’n portomonnee uit z’n zak en vroeg aan het publiek om te beschrijven wat het niet was. Het was niet rood, het was geen telefoon en ook geen auto. Daarmee wilde hij duidelijk maken dat wanneer je over deze documentaire praat, het moet hebben over wat het wel is.
Toch is het belangrijk om duidelijk te maken dat het geen documentaire is over vrouwelijke MC’s (je kan Say My Name (2009) kijken als je daar naar op zoek bent), het gaat niet over DJ’s (daarvoor is Scratch (2001) een optie) en het kijkt ook niet kritisch naar de negatieve aspecten van deze muziek (daarvoor is HipHop: Beyond Beats & Rhymes (2006) een aanrader). Wat dit is, is een film waarin we Ice-T zien praten over hun werk. Het feit dat hij de interviews doet betekent dat de artiesten zich comfortabeler voelen en meer willen zeggen dan wanneer het een onbekende documentairemaker zou zijn. Eminem praat kort over z’n overdosis, maar begint ook spontaan teksten van Ice-T uit te voeren, KRS One vertelt hoe hij met rappen begon en B-Real maakt duidelijk hoe hij zijn stemgeluid heeft laten beïnvloeden door de Beastie Boys en Flavor Flav. Het creatieve proces komt regelmatig aan de orde en het is duidelijk dat de mensen die meewerkten erg veel plezier hadden om met het te praten, waardoor het ook leuk is als kijker.
Wat deze film echter ook is, is dat het erg moeilijk te volgen zal zijn voor degenen die niets over hip hop weten. Je zal maar weinig artiesten kennen en het geheel zal aanvoelen als “Life Remote Control”in Exit Through the Gift Shop aangezien er maar weinig structuur is en er niet echt op de basis wordt ingegaan.
Dit is echt een film voor de hip hop fan die erg enthousiast zal worden om zoveel favoriete rappers (of in ieder geval de favoriete rapper van z’n favoriete rapper) langs te zien komen die allemaal hun verhalen vertellen. Het is jammer om te zien dat sommige stukken zo kort zijn. Zo worden bijvoorbeeld Nas en Redman geïnterviewd, maar zijn ze slechts 30 seconden in beeld. Ik had graag meer van ze gezien. The Art of Rap zou fantastisch werken als een wekelijkse TV show van ongeveer 20 a 30 minuten met een focus op 1 of 2 rappers. Aangezien er zoveel materiaal ongebruikt is (Ice-T vertelde dat hij bij elke rapper ongeveer 1 uur gefilmd had), is er een grote kans dat er nog meer zal komen. Dat is ook waar Ice-T naar hintte toen hij de documentaire zag als een teaser. Ondanks dat kleine minpuntje aan het geheel biedt The Art of Rap een aantal boeiende optredens, interessante verhalen en een aantal grappig momenten. Als je fan bent van dit muziekgenre is het er eentje die je zeker niet mag missen.
Trailer
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=2YqIp5PynOA]