Soms lees je over bepaalde acteurs die fantastische rollen hebben gespeeld, maar waarvan je zelf nog nooit een film gezien hebt. Dat had ik toen ik over Harry Dean Stanton las. Ik herkende de acteur niet en er werd me aangeraden om Paris, Texas te kijken. Na het blind aanschaffen van de DVD was ik benieuwd of ik wel een goede koop had gedaan.
De film begint met een eenzame man (gespeeld door Harry Dean Stanton) die door de woestijn loopt. Hij valt op door z’n baard en rode petje terwijl hij z’n laatste water opdrinkt. Je vraagt je af waarom hij zich daar bevindt en waar hij heen gaat. Als hij uiteindelijk een bar weet te bereiken stors hij in en is een papiertje in z’n portomonnee de enige link naar iemand anders, z’n broer. De man blijkt al jaren vermist te zijn en lijkt niet meer te kunnen praten. Naarmate de film vordert leer je hem beter kennen, dat hij een zoon heeft en een relatie had.
De film is een psychologisch drama dat zich afspeelt tegen prachtige woestijnlandschappen en drukke steden die allemaal op mooie wijze in beeld worden gebracht. De film stamt uit 1984 maar voelt op een paar details na tijdloos aan. Als kijker werd ik de wereld ingetrokken die regisseur Wim Wenders heeft weten te creeëren. Er is een constante spanning aanwezig die me ongemakklelijk liet voelen, onzeker over wat er zou gaan gebeuren.
Deze film wist me te overtuigen dat Stanton een erg goede acteur is. Hij weet zonder veel te bewegen erg veel emotie uit te drukken, die een genot is om te zien acteren. Ik kijk er dan ook naar uit om meer van z’n werk te zien. Wat overigens ook het geval is voor regisseur Wim Wenders.
