Eigenlijk was ik totaal niet van plan om Bernie te bekijken. Niet omdat ik een hekel heb aan Jack Black (hij is meestal wel vermakelijk), maar de film sprak me simpelweg niet aan. Trailers zijn niet aan mij besteed, maar zelf toen ik de trailer voor deze film zag besloot ik de film maar over te slaan. Todat er plotseling een grote lading aan positieve recensies m’n mailbox binnenstroomde. Het leek er op alsof ik een film had overgeslagen die meer dan de moeite waard was. Het besluit om de film toch een kans te geven was dan ook snel gemaakt.
Bernie is geen standaard film en ik wist er van te voren maar weinig vanaf. Ik wist niet dat het gebaseerd is op een waar verhaal en ook niet dat de manier waarop dit verhaal verteld wordt bijzonder origineel en verfrissend is. Ik ben een groot fan van documentaires en deze film lijkt er sterk op. Het voelt aan als iets wat nagespeeld is, zoals je ziet in tv programma’s als “I shouldn’t be alive” of “Locked up abroad”. Dat is in dit geval trouwens geen kritiek. De film volgt een verhaallijn, maar wordt onderbroken door interviews met echte mensen die de hoofpersoon in de film kennen en met liefde over Bernie praten. Ik zal niet verklappen wat er precies gebeurt in de film, maar het was duidelijk dat de mensen in het dorp erg verbaasd waren door de gebeurtenissen.
Als je geen fan bent van Jack Black omdat hij altijd zo aanwezig is, dan zal je positief verrast zijn door het karakter dat hij hier speelt. Hij zet Bernie neer als een rustig en vriendelijk persoon en het is mooi om te zien dat Black eens een ander soort rol speelt. Hij is in deze film niet verantwoordelijk voor de grappige momenten. Die eer komt toe aan de bewoners van het stadje. Ik had veracht dat Matthew McConaughey een grotere rol zou hebben, maar kreeg het gevoel dat zijn rol niet volledig ontwikkeld was en had graag meer van zijn karakter gezien. Deze film slaagt er in om je sympathie te laten voelen voor Bernie, alhoewel ik niet helemaal zeker ben dat je die gevoelens zou moeten hebben.
