Na het succes van de Lord of the Rings film, konden de fans niet wachten op de verfilming van Tolkien’s The Hobbit, het liefst ook met Peter Jackson in de regisseursstoel. Lang was het erg onzeker of dat ook zou gebeuren doordat er verschillende rechtszaken werden aangespannen door de beheerders van de werken van Tolkien, maar in 2011 kon de productie toch van start gaan. Toen de eerste trailer online verscheen waren de verwachtingen hoog gespannen. Persoonlijk heb ik erg van de drie Lord of the Rings films kunnen genieten en keek dan ook wel uit naar The Hobbit. Niet alleen voor het verhaal, maar ook om High Frame Rate (HFR) 3D te ervaren. 20 minuten van de de 48 frames per seconde versie werden in het begin van het jaar getoond op de CinemaCon en niet iedereen was overtuigd dat het de toekomst is van film, omdat alles er te realistich uit zou zien. M’n nieuwsgierigheid was daardoor gewekt.
Voor degenen die het verhaal niet kennen (waaronder ikzelf), het draait om Bilbo (Martin Freeman) die benaderd wordt door de tovenaar Gandalf (Ian McKellen) om mee te gaan op een avontuur. He bedankt vriendelijk, maar wanneer een groep dwergen in z’n huis verschijnen en verwachten dat hij mee zal doen aan hun missie stemt hij twijfelend toe. Hun doel is om het koninkrijk van de dwergen, inclusief een zeer grote verzameling goud, terug te winnen nadat het twee generaties terug door een draak is veroverd. Ze moeten snel zijn, omdat ook anderen mogelijk hetzelfde idee hebben.
Na het zien van de film had ik een sterk gevoel van deja vu en er zijn flink wat overeenkomsten in vergelijking met “The Fellowship of the Ring”, waarbij het hier Bilbo is die z’n plek moet vinden binnen de groep tijdens hun tocht. Er zijn momenten die direct gekopieerd hadden kunnen zijn uit de Lord of the Rings films, waaronder eentje waar de ring een belangrijke rol speelt. Gollum is ook weer van de partij en is weer als vanouds, fascinerend en grappig om naar te kijken. Vergelijkend met “The Fellowship” is deze film echter minder sterk, de dwergen vallen individueel niet op. Ze hebben weinig unieke kenmerken en krijgen niet zo veel verdieping als de leden van de groep in “The Fellowship”. De karakters die opvallen zijn degenen die je al kent van de vorige films. Dit is een film die pas echt goed beoordeeld kan worden nadat je de andere twee films gezien hebt. Het epische wat ik verwachtte ontbrak.
Met m’n gedachten over de film te hebben gedeeld is het ook belangrijk om te kijken naar het nieuwe gereedschap dat regisseurs vanaf nu kunnen gebruiken, HFR. Het is moeilijk om de ervaring te beschrijven, je kan per slot van rekening ook niet aan een blinde uitleggen hoe kleuren er uit zien. Je moet het zelf ervaren hebben. Het idee achter de techniek is dat er per seconde in plaats van 24 beelden er 48 per seconde worden opgenomen en geprojecteerd, waardoor het flikkeren van het beeld en het vervagen van het beeld bij snelle bewegingen verminderd worden. Net zoals de verhoogde resolutie van DVD naar Bluray, valt het verschil meteen op. In een interview met Variety noemde Peter Jackson het hyper-realistisch, waardoor je de wereld wordt ingetrokken. Nu zou je kunnen zeggen dat elke echt goede film dat kan doen zonder visuele foefjes als 3D en HFR, maar ik begrijp wat Jackson daarmee bedoelt.
Tijdens de eerste 10 a 15 minuten voelde het erg raar aan. Alles leek te echt en bepaalde bewegingen leken te snel te gaan, waardoor ik me moeilijk op het verhaal kon concentreren. Het was na een half uur/40 minuten dat ik er helemaal aan gewend was. Sommige scènes voelden aan als iets wat je in een game zou kunnen zien, maar dat was slechts af en toe. In het algemeen voegt HFR wel iets toe aan de ervaring en ik zat meteen al te denken aan andere filmgenres die de techniek succesvol zouden kunnen gebruiken. Documentaires in 3D HFR zouden een perfecte match zijn omdat het “hyper-realistische” je het gevoel geeft dat je echt op de plek aanwezig bent. “Normale” films zouden de techniek ook beter kunnen worden. In The Hobbit was ik een groot fan van de vloeiende beweging tijdens actie scènes, die in vooral in 3D vaak desorieterend kunnen zijn, wat hier niet het geval was. Als je van plan bent om The Hobbit te gaan kijken dan zou ik aanraden om ‘m in HFR te kijken om je eigen mening er over te vormen, maar zelf zie ik het als iets dat potentie heeft.
Ben het niet helemaal eens met je recensie. Althans, met je kritiek er op.
Zo is enige vorm van deja vu natuurlijk niet zo gek in deze film. Het is immers dezelfde wereld, met veel dezelfde karakters en omgevingen. Het zou heel vreemd zijn als alles ineens qua stijl, look & feel heel anders zou zijn dan de 1e trilogie. De continuïteit is uitstekend bewaard. Zelfs in de soundtrack. Dat vond ik juist een goede vondst (zoals het LOTR thema voor het eerst hoorbaar werd op het moment dat Bilbo de ring voor het eerst ziet). Het verhaal vormt (net als het boek) nou eenmaal veel overeenkomsten met LOTR. Dat is alleen maar goed in mijn beleving.
In de komende delen zullen er nieuwe personages en werelden bijkomen. Dan zal het een ander gevoel krijgen allemaal.
En de dwergen. Het is onmogelijk om die karakters allemaal uit te werken in 1 film (13 karakters!!). In het boek zijn er dwergen die niet eens aan het woord komen. Wel is het ook hier zo dat in de loop van het verhaal een aantal dwergen meer naar de voorgrond zullen treden. Dit is pas deel 1 van de trilogie! In LOTR kregen Legolas en Gilmli ook meer achtergrond in The Two Towers.
We gaan het zien. Dit zal ook een klassieke trilogie gaan worden. That I promise you.
Verwacht niet dat iedereen het me me eens zal zijn. Ik las zonet een recensie van de film op Wired en die vat het wat mij betreft mooi samen (mocht je het willen lezen, het is hier te vinden), namelijk dat er wordt geprobeerd om van een kleiner verhaal iets te maken wat net zo episch is. Natuurlijk is het dezelfde wereld, maar dat was niet mijn reden van deja vu. Natuurlijk verwacht ik ook niet dat elke dwerg volop uitgewerkt wordt, maar het was iets dat in The Hobbit zo goed als niet werd gedaaan en daarmee had ik een issue. Ik watch nog af met dit een klassieke trilogie te noemen, dat kan alleen maar de tijd leren.