Cinemania (2002)

Als filmblogger heb je een gezonde “obsessie” met films. Je houdt er van om te lezen over nieuwe films, de laatste trailers te zien en om over films te discussiëren. Films maken een groot deel van ons leven uit, maar er zijn altijd mensen bij wie de gezonde obsessie hun leven overneemt. Cinemania kijkt naar 5 mensen in New York waar hun leven alleen nog maar draait om het bezoeken van de bioscoop, al het andere lijkt bijzaak te zijn.

De vier mannen en een vrouw zijn zo gefascineerd door films dat ze hun leven eigenlijk puur door films beleven. Sommigen zeggen zelfs dat er niets beter is dan film kijken en dat sex niet eens in de buurt komt. Eén van de mannen vertelt dat hij niet naar sociale evenementen gaat en dat hij aan anderen vertelt dat ze hem niet moeten verwachten op verjaardagen of begrafenissen, omdat dat z’n schema door de war zou gooien. En al deze filmfans hebben uitgebreide schema’s die ze in detail samenstellen nadat ze alle programma’s van de diverse bioscopen hebben doorgebladerd. Daarbij houden ze zelfs rekening met de tijd die ze kwijt zijn aan het reizen tussen de locaties. Een aantal van ze krijgen geld omdat ze een handicap hebben, anderen werken wel (alhoewel het niet helemaal duidelijk wordt wat ze doen), maar doen dat puur zodat ze hun bioscoopbezoeken kunnen bekostigen. Ze dromen soms zelfs in films en fantaseren om het bed te delen met de sterren uit oude films (wat ze natuurlijk alleen in zwart wit willen doen).

Toen ik over deze documentaire hoorde was ik er zeer geïnteresseerd in, omdat het makkelijk voor te stellen is hoe iets wat je leuk vindt je leven overneemt, vooral als tijd dat toestaat. De hoofdpersonen in deze documentaire zijn trots dat ze niet “normaal” zijn en dragen hun “cinefiel” titel dan ook met veel trots. Het echte leven voldoet niet voor ze. Het voorbeeld dat wordt gegeven was een mooie, namelijk dat wanneer een karakter aan het einde van de film de zonsondergang inloopt is het afgelopen, in het echte leven moet dan gewoon ergens heen, zoals naar huis.

M’n verwachting bij deze film was dat ik filmkenners veel zou horen praten over het onderwerp, maar dat gebeurde onvoldoende. Als ze onderling aan het praten zijn over films zie je de passie, maar ook daar wordt er weinig in detail over de inhoud gesproken. De documentaire miste een bepaalde diepte waar ik naar velangde en voelde aan als een verzameling momenten, zonder dat het ooit een samenhangend geheel werd. Als je een filmfan bent zullen er zeker herkenbare momenten zijn en zal je wat plezier uit de film kunnen halen.