Wanneer je kijkt naar de carriere van een acteur of actrice, dan zijn er altijd films waarin je ze niet zou verwachten. Ik had dat bij Tom Cruise in Tropic Thunder, Jeff Goldblum in Death Wish of Seth Rogen in Donnie Darko. Toen ik zag dat Gary Oldman in deze film speelde als Elvis moest ik ‘m zien. Hij is een echte kameleon en ik was benieuwd ome te zien wat hij met de rol zou doen. Toch deed de titel van de film me het ergste vrezen.
John Smith (Christian Slater) wil even ontsnappen aan alles om hem heen. Z’n relatie is net stukgelopen en hij moet ontspannen. Hij besluit naar een casino te gaan. Wanneer hij ziet dat er een Elvis imitator wedstrijd wordt gehouden kan hij het niet nalaten om mee te doen. Alhoewel er slechts 5 deelnemers zijn maakt hij geen kans tegen “Elvis” Elvis (Gary Oldman). Na de wedstrijd speelt hij poker met alle deelnemers. Hij leert de anderen beter kennen en vermaakt zich prima, maar wanneer hij opeens alleen achter de tafel wakker wordt, wordt hij opgepakt door twee Indianen die het casino runnen en hem vragen waar hij een oud masker gelaten heeft. Dat masker is namelijk hetgeen wat het casino zo succesvol maakt. Hij heeft geen idee waar ze het over hebben.
Het is slechts het begin van een moeilijk twee dagen waarin iedereen achter hem aan lijkt te zitten, aangezien ze allemaal denken dat hij het masker heeft. Wetende dat waarschijnlijk één van de andere Elvissen er achter zit, probeert hij ze te localiseren. Hij is niet de enige die dat doet, aangezien ook “The Blonde” (Helena Mattsson, die er fantastisch uitziet), “The Chief”, “The Rancher” (Powers Boothe), “The Cowboy” (Jeff Fahey) en anderen achter ze aan zitten.
Het is pas het begin van het jaar, maar ik ben er al redelijk zeker van dat dit de slechtste film zal zijn die ik dit jaar zal zien. Er is zoveel aan de film wat me dwarszat dat het maar moeilijk kiezen is waar te beginnen. The film is duidelijk geïnspireerd door Tarantino films, maar slaagt er geen moment in dat niveau te bereiken. Het speelt met de tijd, laat sommige stukken veel te vaak zien waardoor ik me af begon te vragen of er wel genoeg materiaal was om 90 minuten te volgen.
Er waren kleine zaken die vervelend waren, zoals het Comic Sans font dat gebruikt wordt om de periode aan te geven en het geheel er heel goedkoop uit laat zien. Grappen die veel te vaak opnieuw gebruikt werden (en bijna allemaal om stereotypes draaiden) en me helaas niet aan het lachen wisten te brengen. Dialogen die niet natuurlijk aanvoelden. Gary Oldman speelt in de film, maar heeft maar weinig materiaal en als hij verschijnt heeft hij maar weinig te doen. De film heeft 3 vrouwen, veel pistolen, bijna geen gokken en helemaal niets om van te genieten. Ik had gehoopt meer uit de film te krijgen, maar had moeite de film uit te kijken. Het is een pulp B-film, waar sommige mensen vast van zullen kunnen genieten, maar ik behoor daar niet bij.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2013 | Filmkijker