Vorig jaar heb ik Les diaboliques gezien, geregisseerd door Henri-Georges Clouzot. Het was een zeer goede mysterieuze thriller, maar heb daarna niet meer naar andere films van Clouzot gekeken, totdat iemand me zei dat Wages of Fear ook de moeite waard was. Na de film gezien te hebben wil ik graag nog meer van z’n werk zien, want deze film is adembenemend, spannend en zal je waarschijnlijk wat nagels kosten. Het bewijst dat een film geen constante actie nodig heeft om spannend te zijn.
De film speelt zich af in een arm Zuid Amerikaans dorpje, dicht bij de basis van een Amerikaanse oliemaatschappij, waar de lokale mensen moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Iedereen is op zoek naar werk en omdat er maar weinig te doen is leidt het saaie bestaan al snel tot rivaliteit en verveling. Wanneer een olieveld vlam vat moet het vuur onder bedwang worden gekregen. Helaas heeft het bedrijf geen speciale voertuigen om nitroglycerine naar de plek te brengen. Ze hebben slechts twee vrachtwagens beschikbaar, maar niemand van het bedrijf zelf wil de auto’s besturen omdat de kleinste hobbel tot een vernietigende explosie kan leiden. Er wordt dan ook besloten om mensen uit het dorp veel geld te bieden om deze “zelfmoord missie” uit te voeren. Veel mannen zijn geinteresseerd en het duurt dan ook niet lang voordat de vrachtwagens onderweg zijn naar hun bestemming.
Omdat alleen de bestuurders die als eerste aankomen zullen worden betaald is er een rivaliteit tussen de bestuurders. Aangezien de weg zelf zeer gevaarlijk is, is het een reis die ze tot de limiet zal testen.
Deze film herinnerde me dat ik weer meer oudere films moet kijken. Wages of Fear neemt de tijd om de sfeer neer te zetten, de karakters te leren kennen en de situatie waarin ze zich bevinden. Daardoor geef je om ze en wat er met ze gebeurt. Je wil dat de karakters hun missie tot een succesvol einde brengen en leeft met ze mee als het niet gaat zoals het gepland is. De film heeft veel drama en is er eentje die ik niet genoeg kan aanraden. De film heeft een einde dat je nooit zult vergeten.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2013 | Filmkijker