The Wizard of Oz (1939)

The Wizard of Oz wordt door velen gezien als een erg goede film en het makkelijk om te zien waarom dat het geval is. Veel mensen hebben de film gezien toen ze jong waren en nostalgie speelt een belangrijke rol bij dat gevoel van waardering. Daarnaast zijn er de klassieke liedjes die je pakken zoals “Over the rainbow” en “You’re off to see the wizard”. Het gebruik van Technicolor laat alles van het scherm afspatten en het verhaal zelf, van een meisje dat terecht komt in de Oz, samen met haar hond Toto waarbij ze samen met een robot, leeuw en vogelverschrikker rondloopt is leuk.

Toen ik de film zelf een aantal jaren geleden zag vond ik de film ook fantastisch, maar na ‘m pas opnieuw te hebben gekeken (net na het zie van Oz the Great) kon ik er niet zo erg meer van genieten.

De reden waarom ik niet meer zoveel van de film kon genieten was simpelweg omdat de film er erg gedateerd uit ziet. M’n ogen werden in Oz the Great (alhoewel het CGI was) getrakteerd op een visueel prachtige wereld. Als je dan Oz nogmaals in deze film bezoekt heeft het niet meer dezelfde magie. Natuurlijk is het een product van z’n tijd, maar het ziet er allemaal zo nep uit. In elke scene ben je je erg bewust van dat je naar een set zit te kijken en zie je waar de achtergrondschilderingen beginnen. Het begon me na een tijdje af te leiden. Zaken die een beetje eng zouden moeten zijn, zijn nu eerder grappig. De kraaien hebben bijvoorbeeld duidelijk rode lampjes als ogen en passen eerder in een spookhuis. Eng zullen ze voor kinderen waarschijnlijk niet meer zijn. Door dit soort zaken kreeg ik het gevoel dat ik een duur toneelstuk zat te kijken. Het was alsof ik nu de tovenaar achter het gordijn kon zien die me voor de gek probeerde te houden.

Nu moet ik wel toegeven dat dit een film is die je moet hebben gezien voor de redenen die ik aan het begin genoemd heb. Ik kon er gewoon niet meer hetzelfde gevoel bij krijgen als ik een aantal jaren geleden wel had en was daardoor teleurgesteld.