Het leven is wat je er zelf van maakt. Het is één van die uitspraken die langzaam z’n kracht heeft verloren en nog maar weinig betekent. Spring Breakers laat echter zien dat dat nog steeds het geval is. Wanneer een aantal tienermeisjes besluiten dat ze allemaal naar Florida willen om Spring Break te vieren zijn ze bereid om alles te doen om aan geld te komen om dat te realiseren. Ze willen ontsnappen aan hun dagelijk bestaan, waarbij ze genoeg hebben van de sleur. Ze doen een overval op een restaurant en gaan naar Florida om te feesten en voor een tijdje hun droomleven te leiden. Een droomleven dat langzaam verandert in een werkelijkheid met gangsters, pistolen en drugs.
Films kunnen voor iedereen een andere betekenis hebben. Wat ik zelf uit deze film haalde was dat het gaat om de keuzes die je maakt in je leven. Waarom besluiten sommige mensen zich te storten op drugs of alcohol (of beide), terwijl andere ze niet nodig hebben om dezelfde voldoening te krijgen? Wanneer de meisjes hun overval voorbereiden vertellen ze elkaar dat ze hard moeten zijn, net zoals in een film. Ze moeten hun emoties uitschakelijken en het gewoon doen, een rol die ze blijven spelen wanneer ze Florida bereiken en er nog meer op het spel staat. Ze lijken een kick te krijgen wanneer ze dingen doen die ze eigenlijk niet mogen doen en kijken nooit terug om naar hun acties te kijken. Het extreme feesten verandert langzaam in iets wat normaal is waardoor ze op zoek gaan naar iets anders zelfs als dat betekent dat ze daarmee alles kunnen verliezen. De enige persoon die een stap terug neemt is Faith (Selena Gomez) die erg religieus is. Ze liet me afvragen of ze niet staat voor de normen en waarden waar we naar terug zouden moeten keren omdat we anders het risico lopen alle controle te verliezen.
Een grote reden om deze film te kijken zal voor veel kijker de cast zijn. Selena Gomez, Vanessa Hudgens, Ashley Benson en Rachel Korine, die bekend zijn geworden door hun “familievriendelijk” werk. Deze film vernietigt dat imago en draagt bij aan de impact die de film heeft. Het bevat een hoop bloot, drugs en wapens en verheerlijkt het bijna. Aangezien de film echter bepaalde dingen blijft herhalen voelen ze uiteindelijk leeg en betekenisloos aan, wat een indrukwekkende prestatie is. Is het nu echt de moeite waard om voor die dingen zoveel risico’s te nemen? De actrices hebben een aantal momenten die je zeker bij zullen blijven (zoals wanneer de groep een Britney Spears nummer ten gehore brengen of de overval naspelen), maar het is James Franco als rapper/gangster die de show weet te stelen. Z’n karakter is er eentje die je niet snel vergeet door z’n excentrieke stijl, manier van praat en manier van leven. Springbreakers is geen film waar iedereen van zal kunnen genieten, gedeeltelijk omdat de film visueel anders is, maar ook omdat het niet altijd een film is die makkelijk te kijken is. De film zet je aan het denken waarbij niet iedereen tot dezelfde conclusie zal komen.
