Zoals je misschien zal weten is Black Swan m’n favoriete film en toen ik las dat regisseur Darren Aronofsky de rechten van deze film had gekocht moest ik deze film zien. In Requiem for a Dream heeft hij één van de scènes exact heeft nagemaakt. Kijkend naar Perfect Blue zag ik ook overeenkomsten met Black Swan wat betreft het onderwerp, de werkelijkheid onder controle proberen te houden.
De film draait om Mima (Junko Iwao), die deel uitmaakt van een zeer succesvolle meisjesgroep die bijna alleen maar mannelijke fans heeft. Na een tijd besluit ze de groep te verlaten en zich te storten op acteren. Ze komt er al snel achter dat haar populariteit als zanger niet meteen betekent dat je een streepje voor hebt als actrice en ze stemt dan ook toe tot een aantal bedenkelijke rollen, waaronder een fotoshoot waarin ze uit de kleren gaat en een rol in een TV show waarin haar karakter verschrikkelijke dingen meemaakt. Gedurende deze periode begin ze langzaam haar geestelijke gezondheid te verliezen wanneer ze er achter komt dat er een website onder haar naam geschreven wordt waarin bijna alle miniscule details van haar dag beschreven zijn en die ze met niemand gedeeld heeft. Als kijker weet je al snel dat een geobsedeerde fan er achter zit, die het imago van Mima wil beschermen. Hij is bereid om daarvoor alles te doen en daarbij is moord geen vies woord. Mima verliest haar grip op de realiteit en weet niet langer wat nu echt is.
Perfect Blue kijkt, net als Black Swan, naar de geestelijke gezondheid van een jonge vrouw die het beste in iets wil zijn. Daarbij speelt ook hier seksualiteit een belangrijke rol. In Black Swan is het haar leraar die haar wil verleiden en waarbij ze over seks met haar mededansers droomt. In Perfect Blue neemt Mima de beslissing om de fotoshoot te doen en te worden misbruikt voor een scene in de TV serie. Ondanks de overeenkomsten zijn er ook verschillen tussen de films. In Black Swan vecht Nina tegen haar eigen demonen, in deze film is er een externe factor die bijdraagt aan het feit dat Mima alles niet meer onder controle heeft. Regisseur Satoshi Kon was ook verantwoordelijk voor de film Tokyo Godfathers en Paprika (beide films zijn de moeite waard). Net zoals in Paprika weet hij dromen, werkelijkheid en nachtmerries perfect met elkaar te verweven, waardoor de kijker wordt meegenomen in de afdaling naar een verwarde geest die moeite heeft met de situatie. De film is een must see voor fans van Black Swan, maar zelf als je dat niet bent is de film ook een aanrader.
