Lost in Translation (2003) – Recensie

Aan het begin van het jaar was 1 van m’n doelen om meer films opnieuw te kijken dan vorig jaar. In het algemeen hou ik er van om films te kijken die ik nog niet eerder gezien heb, maar om films te zien die je al eerder gezien hebt voelt als het weer ontmoeten van een oude vriend die je een tijd niet hebt gesproken. Je vraagt je misschien af of je nog net zoveel van hun aanwezigheid zal kunnen genieten. Dat gevoel had ik ook bij het kijken van Lost in Translation.

Deze film is geregisseerd door Sofia Coppola en vertelt het verhaal van Bob Harris (Bill Murray), een succesvolle acteur4 die naar Japan gereisd is om reclame te maken voor een whiskey bedrijf. Ze betalen extreem goed en hij kan dan ook geen nee zeggen. Hij verblijft voor enkele dagen in een mooi hotel. In datzelfde hotel verblijft ook Charlotte (Scarlett Johansson), die daar samen met haar man is (een fotograaf die er bijna niet is). De twee ontmoeten elkaar en brengen veel tijd met elkaar door. Ze zijn erg verschillend, maar er is een klik en de twee kunnen over hun problemen met elkaar praten.

De reden waarom ik initieel verliefd werd op deze film waren Japan en het onduidelijke einde. Ik heb altijd een interesse in het land gehad en hier is het een soort derde karakter. Het laat veel mooie locaties zien, maar ook de wat vreemdere kanten van de cultuur en mensen. Het resultaat is een aantal hilarische scènes, maar de film bevat ook drama. De vriendschap voelt echt aan en je voelt dat de twee onder het oppervlak misschien wel meer voor elkaar voelen en daar ook onzeker over zijn. Het is geen film die iedereen zal kunnen bekoren aangezien er best een groot aantal scènes zijn waarin bijzonder weinig gebeurt. Als je je echter verbonden voelt met de film en z’n karakters is dat makkelijk te vergeven. Het verhaal over twee mensen die elkaar ontmoeten en een connectie maken in een land waar ze maar weinig voor voelen. De twee voelen zich op hun gemak bij elkaar waardoor hun verblijf in Japan leuk wordt. Ze laten elkaar hun problemen vergeten. Het is een klassieker die ik graag nog een keer keek en ook in de toekomst nog een keer opnieuw zal zien.