Olympus Has Fallen (2013)

Een man moet af en toe een film zien die de oerinstincten oproept en voedt. Een film die rauw is en waarbij je de klappen voelt. Films als Rambo en The Raid wisten dat in het verleden te doen en bewijzen dat je niet veel verhaal nodig hebt om tot een geslaagde film te komen. Olympus Has Fallen’s Rambo is Mike Banning, gespeeld door Gerard Butler. Hij is een voormalig bodyguard van de president die gestopt is na een heftige gebeurtenis terwijl hij dienst had. De film speelt zich af in het Witte Huis en de slechterik is de favoriet op het moment in Hollywood, Noord Korea.

Wat eigenlijk een diplomatiek bezoek zou moeten zijn verandert heel snel in een gewelddadige aanval op één van ‘s wereld meest bekende gebouwen. Die aanval voelt realistisch aan, waardoor het effect op de kijker groot is. Natuurlijk worden er bij die aanval typische fouten gemaakt (die nodig zijn voor dit type film), maar als je daar langs weet te kijken dan biedt White House Down een vermakelijk “één man tegen een leger” verhaal. Extreem geweld en veel bloed maken deel uit van het verhaal waarin Butler zich door heen vecht alsof hij weer z’n King Leonidas rol uit 300 speelt (hij roept nog net niet “This is Olympus!”).

Met dit soor type films kan je van te voren al raden hoe ze zullen eindigen, maar in dit geval gaat het meer om de rit dan de bestemming. Olympus Has Fallen kruist alle juiste hokjes aan als het om het actiegenre gaat en weet dan ook te entertainen en er voor te zorgen dat de adrenaline blijft pompen. Soms is dat het enige wat je nodig hebt om dat oergevoel naar boven te brengen.