Hoe meer horror films ik kijk, hoe meer ik me realiseer dat alhoewel het niet m’n favoriete genre is, ik er toch wel van kan genieten. Zo lang ze niet de richting van gruwelijk of martelen op gaan heb ik van een aantal klassieke horrorfilms kunnen genieten. Alhoewel Child’s Play misschien niet als een klassieker wordt gezien was het een film die ik graag weer opnieuw wilde zien (de laatste keer dat ik de film zag was ik nog een tiener). De film heeft een aantal vervolgen gehad (waarvan ik er waarschijnlijk maar één gezien heb), maar zoals het vaak gaat me filmreeksen is het eerste deel het beste.
Voor degenen die onbekend zijn met de serie: het verhaal draait om een pop die bezeten is door de geest van een crimineel die wraak wil nemen. In deze film koopt een moeder de pop voor haar zoon, die een groot fan is van de tekenfilmserie The Good Guys, waarin de pop de hoofdrol speelt. Wanneer één van haar beste vriendin dood gaat terwijl ze op haar zoontje let veranderen hun levens. Het zoontje vertelt dat de pop verantwoordelijk is en omdat niemand dit geloof kan de pop, Chucky, verder gaan met z’n wraak.
Wat Child’s Play heel goed weet te doen is om niet te lang door te gaan. Het biedt een strakke anderhalf uur entertainment en maakt nergens het verhaal onnodig gecompliceerd. Chucky is een fantastisch karakter, de slechte versie van wat de Toy Story karakters zouden zijn. Hij vloekt constant en is verantwoordelijk voor een hoop zwarte humor. Als er een “hall of fame” zou bestaan voor goede quotes dan zou deze film er twee kunnen aandragen. Naar mijn mening zijn ‘Wanna play?’ en ‘This is the end, friend’ klassiekers.
