1: Life on the Limit (2013) – Recensie

Toen ik opgroeide was ik niet iemand die graag achter de TV ging zitten om naar sport te kijken, ik was liever zelf actief bezig. Zo nu en dan keek ik wel eens wat tennis of zag ik de wedstrijden van oranje, maar dat was het dan wel. Behalve dan Formule 1. In de jaren negentig wilde ik er niets van missen. Op zondagen zat ik op m’n kamer achter m’n TV’tje gekluisterd en keek met spanning naar de races. Het was de tijd van Senna, Damon Hill en Michael Schumacher. De rivaliteit (vooral die tussen Hill en Schumacher) is iets wat ik niet snel zal vergeten (en is één van de redenen dat ik nooit een fan van Schumacher ben geweest ondanks het feit dat hij diverse malen de wereldtitel heeft weten te bemachtigen). Toen ik echter op mezelf ging wonen begon ik de sport minder fanatiek te volgen. Zo nu en dan keek ik nog wel eens een race, maar de sport vond ik niet zo interessant meer. Documentaires over de sport interesseren me echter nog steeds en zoals de documentaire Senna in 2010 wist te bewijzen kunnen deze zeer goed zijn. De vraag is of 1 net zo goed is.

Deze documentaire focust zich op de veiligheid van de sport en opent met de crash van Martin Brundle in 1996. Als je de beelden nog nooit eerder gezien hebt kan je je niet voorstellen dat iemand zo’n crash zou kunnen overleven. Toch was dit het geval en rende hij snel naar z’n backup auto om weer te starten. Het is ongeloofelijk om te zien, maar 1 maakt duidelijk dat de sport lange tijd extreem gevaarlijk was. Veiligheid was niet iets waar aan gedacht werd. Formula 1 coureurs waren “echte mannen” die niet bang waren voor gevaar en wisten dat ze risico’s liepen. 1 laat zien dat die instelling heeft geresulteerd in een groot verlies aan levens, waarvan een groot aantal voorkomen had kunnen worden als veiligheid een prioriteit zou zijn gemaakt. Een groot aantal huidige en voormalige coureurs worden geïnterviewd (waaronder Damon Hill, Nigell Mansell, Jackie Ickx, Nikki Lauda) die vertellen over de gevaarlijke momenten die ze hebben meegemaakt.

Ik heb erg kunnen genieten van de oude Formule 1 beelden en de diverse interviews, maar 1 wist me nooit echt helemaal te grijpen. De focus ligt zo sterk op de veiligheid, dat de persoonlijke verhalen eigenlijk naar de achtergrond verdwenen. De boodschap van de documentaire was duidelijk: Formule 1 racen was vroeger er gevaarlijk en is nu een stuk veiliger. Ik had echter graag meer tijd doorgebracht met de coureurs die vertelden over de impact die bepaalde gebeurtenissen op ze hadden. Nikki Lauda’s ongeluk is één van de bekendste crashes in de sport, maar hij komt slechts kort in beeld. Ik weet bijna zeker dat Formule 1 fans veel plezier aan de film zullen beleven, maar voor degenen die niet zoveel om de sport geven zullen de emoties niet zo hoog oplopen als bij de documentaire over Senna. Zelf Michael Fassbender, die de documentaire van zijn stem voorziet kan daar niets aan veranderen.