Elke film heeft wel een publiek. Het maakt niet uit hoe slecht/vreemd of abstract een film is, er zullen altijd mensen zijn die van zo’n film houden en het heel hun leven zullen blijven kijken. Eerder dit jaar keek ik bijvoorbeeld Robert Redford’s All Is Lost, een film die ik niet kon waarderen, maar die toch veel positieve reviews heeft gekregen. Ik heb het gevoel dat Prince Avalanche ook zo’n film is. Het is geen film waar ik van kon genieten, maar waarvoor er zeker wel een publiek is.
De samenvatting van IMDB: “Twee snelweg werkers brengen de zomer van 1988 door weg van hun stadsleven. Het geïsoleerde landschap wordt een plek van tegenspoed en de mannen ondervinden problemen met elkaar en de vrouwen die ze hebben achtergelaten.” Dat is een erg precieze beschrijving van de film en meer dan dat gebeurt er ook niet. Paul Rudd en Emile Hirsch spelen de twee mannen. Ze zetten strepen op een verlaten weg. Ze kamperen in de bossen en wanneer ze klaar zijn met werken hebben ze een hoop tijd te doden. Hun persoonlijkheden verschillen sterk. Lance die gespeeld wordt door Hirsch is nog jong en heeft een grote behoefte om met anderen te feesten en om te gaan. Rudd’s Alvin is een man die denkt dat hij weet wat hij wil. Hij leert Duits om zich voor te bereiden op een reis naar Duitsland en focust zich op z’n relatie.
De film ziet er goed uit en beide acteurs acteren goed, maar als geheel vond ik de film erg leeg aanvoelen. Ik kan genieten van “kleine” persoonlijke films waarbij het puur gaat om de interactie tussen personen, maar deze film was erg traag waarbij er te weinig gebeurde. Het was alsof je naar een schilderij zit te kijken die niets in je los maakt, het kan anderen hypnotiseren maar het maakt niet uit hoe lang ik er voor sta, m’n mening zal er niet door veranderen. Als ik kijk naar de scores op Rotten Tomatoes dan is het duidelijk dat er een hoop mensen zijn die de schoonheid van de film zien. Zelf maak ik daar geen deel van uit.
