Joey Pollari speelt een hoofdrol in Profile of A Killer als seriemoordenaar. Filmkijker interviewde hem over zijn ervaringen bij het maken van de film.
Hoe raakte je betrokken bij Profile of Killer?
Ik kreeg een kans om een auditie voor de rol te doen nadat ik er over hoorde van mijn manager. Ik had het script gelezen, was geboeid door het materiaal en wist dat ik mijn best moest doen. Dus ik ontmoette Caspian Tredwell-Owen, onze regisseur, en las met Gabe Angieri. Ik werd teruggebeld voor nog twee audities en kreeg toen te horen dat ik de rol had.
Wat heb je gedaan om je op de rol voor te bereiden? Was het erg anders in vergelijken met andere voorgaande rollen?
Als voorbereiding las ik alles wat ik in handen kon krijgen. Ik begon met boeken over de psychologie van seriemoordenaars, maar ontdekte toen dat dat zo breed was dat ik meer specifieke dingen moest vinden. Dus ik las verhalen over Columbine en het verleden van de tieners die daarvoor verwantwoordelijk waren en las ook over andere tieners die moorden gepleegd hadden. Ik zocht naar hun gewoontes, hun interesses, wat andere mensen over ze zeiden in hun dagelijks leven. Alles wat ik kon gebruiken om mijn rol op de realiteit te baseren. De rol was compleet anders dan eerdere rollen…daarvoor had ik erg veel komedie gedaan. Dit was een kans om iets anders boven te brengen.
Waren er specifieke filmkarakters die je inspireerden om de rol op een bepaalde manier neer te zetten?
Als eerste keek ik naar de bekendste rollen. Anthony Hopkins in “Silence of the Lambs,” Anthony Perkins in “Psycho,” oude films zoals ‘Peeping Tom’… maar wat ik daarvan leerde kon ik niet goed vertalen naar een tiener. Wanneer een volwassene dit soort dingen doet is dat met een compleet andere context. Maar die gebalanceerde koelte van hun werk is iets wat ik wel probeerde vast te houden.
Wat was het moeilijkste aan het maken van Profile of a Killer?
De grootste uitdaging was om thuis te komen. Je kruipt in een bepaalde huid en je wil dat graag op je werk achterlaten, maar het gewicht ervan blijft bij je. Om er voor te zorgen dat je dat niet mee naar huis neemt was moeilijk, maar wanneer je je familie weer ziet en al het gelach dan helpt dat wel om die werelden gescheiden te houden.
Heb je nog interessante anecdotes over het maken van de film?
We schoten de film in het midden van de winter in Minnesota, wat, als je het ooit hebt ervaren, zeer zwaar is. We probeerden allemaal warm te blijven, maar Gabe had het ongeluk om nooit een jas, hoed of handschoenen te dragen als hij eenmaal in David’s handen terecht komt. Dus terwijl wij enigszins warm waren, was Gabe aan het bibberen, door de sneeuw aan het kruipen op z’n handen en knieën.. En ik herinner me dat we aan het wachten waren om weer in de sneeuw te schieten. Een productie assistent riep ons naar de set en ik sprong op, was er klaar voor. Gabe stond langzaam op, en zij met een diepe zucht “Het is als Tijgetje en Eeyore.” Hij klaagde nooit. Hij was de sterkste van ons allemaal.
Wat zijn een aantal toekomstige projecten die we kunnen verwachten?
Ik heb zojuist een film in Maleisie opgenomen met de naam “Eden,” een drama dat waarschijnlijk volgend jaar uitkomt. Ik werkte ook aan een aantal afleveringen van een nieuwe George Lopez sitcom voor (tv kanaal) FX, “Saint George.” Allebei fantastische ervaringen — ik kan niet wachten tot mensen ze kunnen zien.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2013 | Filmkijker