Het is de laatste dag van het jaar en dat is natuurlijk een goed moment om terug te kijken naar het afgelopen jaar, zowel op het gebied van bloggen als van films.

Interviews

Het jaar begon meteen goed toen ik de kans kreeg om Paul Verhoeven te interviewen. Daarvoor vroeg ik lezers om ook vragen in te sturen en gewapend met een lange lijst ging ik naar het interview toe. Ondanks de beperkte tijd heb ik een hoop van die vragen kunnen stellen. Het was voor mij het hoogtepunt van het jaar. Het was een fantastische ervaring en heerlijk om hem zo gepassioneerd over films te horen vertellen.

Het was niet het enige interview dat ik echter gedaan heb. Ik heb een aantal documentaire makers geinterviewd:
Marijn Poels die documentaires maakt die impact hebben en je echt tot nadenken aansporen, Tom Putnam & Brenna Sanchez die het indrukwekkende werk van de brandweer in Detroit vastlegden.

Regisseur Caspian Tredwell-Owen en acteur Joey Pollari vertelden over hun film Profile of a Killer.

De statistieken

De bovenstaande foto laat bijna alle films zien die ik het afgelopen jaar bekeken heb. Het is een totaal van 309 films. Dat is een totaal van 33475 minuten of 558 uur of 23,2 dagen waarin je non stopt films kijkt. Dat is een gemiddelde van een film elke 1.18 dagen.

Ik had mezelf voor dit jaar een aantal doelen gesteld:
1. Om tenminste 300 films te kijken, wat me dus redelijk makkelijk gelukt is.
2. Meer films te herkijken. In 2012 waren slecht 5.8% van de films die ik zag films die ik eerder had gezien. Dit jaar wilde ik eindigen met een hoger getal. Daarvoor had ik een lijst van films gemaakt die ik opnieuw zou kijken, maar daar heb ik niet eens de helft van gezien. Toch heb ik wel mijn doel bereikt omdat het uiteindelijke percentage dit jaar 9,4% was.
3. Proberen om tenminste twee films per maand in de bioscoop te kijken. Ondanks dat ik een Pathe Unlimited pas heb, is het me niet gelukt om dat aantal te halen. Ik hoop het komend jaar dit wel te halen, want anders kan ik beter m’n pas opzeggen.
4. Ik zou afgelopen jaar tenminste twee seizoenen van de boxsets van series die ik heb kijken. Ik had de keuze uit: Oz (de complete serie), Deadwood (seizoen 3), Dexter (seizoen 1), The Borgias (seizoen 1) en The Bridge (de originele serie). Uiteindelijk heb ik alleen The Bridge gekeken. Toch heb ik wel twee andere shows gekeken, namelijk House of Cards en Lilyhammer, waardoor ik toch nog een totaal van 3 seizoenen gekeken heb.

Filmkijker tienen

Ik geef elk jaar maar weinig perfecte score uit. In 2013 gaf ik slechts 11 films die score. Dit waren:
The Impossible (2012)
Wages of Fear (1953)
The Staircase (2004)
The Shining (1980)
Bus 174 (2002)
Moulin Rouge (2001)
Before Midnight (2013)
Fast & Furious 6 (2013)
Lost in Translation (2003)
The Act of Killing (2012)
Gravity (2013)

De slechtste films die ik dit jaar gezien heb

Niet elke film kan een meesterwerk zijn en dit jaar waren er een aantal films die me zwaar teleur wisten te stellen. Dit waren (met een score van 2 of lager):
2 Guns (2013)
All Is Lost (2013)
Case départ (2011)
Getaway (2013)
Jay and Seth Versus the Apocalypse (2007)
De wederopstanding van een klootzak (2013)
Caught on Tape (2013)
A Day in the Life (2009)
Guns, Girls and Gambling (2011)
Movie 43 (2013)

Top 10

Wat waren m’n favoriete films dit jaar?

Met Primer maakte regisseur Shane Carruth een erg complexe film die moeilijk te begrijpen was, maar die me wel wist te fascineren. Upstream Color is zijn volgende film die iets toegankelijker is maar je wel dwingt om te blijven opletten. Je kan je net zo verdwaald voelen als de hoofdpersonen, maar als je blijft kijken zie je langzaam de puzzelstukjes op de juiste plaats vallen. Het is geen film voor iedereen, maar ik hou er van als een film de kijker het wat moeilijker maakt.

Na Drive werkte Ryan Gosling weer met regisseur Nicolas Winding Refn samen. Dit is een film die visueel zeer sterk is en eigenlijk maar bijzonder weinig dialogen heeft. Het is gevuld met extreem geweld dat velen zal schokken. Ik verloor mezelf er in en werd gehypnotiseerd door elke beeld en had het gevoel dat ik me bevond in de benauwde, onwerkelijke wereld van de film, die gevuld was met wraak.

De recensie komt er nog aan, maar Prisoners is zo’n heerlijk ouderwetse thriller. Het kijkt naar een situatie en hoe die situatie je kan bewegen om dingen te doen waarvan je dacht dat je daar niet toe in staat was. Wanneer twee kinderen verdwijnen is er een vader die tot extreme dingen in staat is om zijn dochter te vinden. Ik zou zelf niet kunnen voorspellen hoe ik zou reageren in zo’n situatie, maar de film wist me te raken.

Er waren een aantal erg goede komedies dit jaar, maar er sprong er eentje bovenuit en dat was deze film. Er is chemie tussen de acteurs, die in het echte leven vrienden zijn en daardoor erg makkelijk grappen over elkaar maken. Dat springt ook van het scherm af. De grappen zijn erg leuk, er zijn onverwachte situaties, fantastische gastrolletjes en een verhaal dat bizar is, maar erg goed werkt.

Dit was een film die me emotioneel raakte. Het weet op overtuigende wijze het geweld van een tsunami in beeld te brengen. Het vertelt het verhaal van een familie die elkaar kwijt raakt, niet wetende of de anderen het overleefd hebben. Alhoewel de laatste 30 minuten de emoties iets te duidelijk probeerden te bespelen liet de film een diepe indruk achter.

Als er een documentaire was die het afgelopen jaar opviel dan was het The Act of Killing. Stel je voor dat Hitler de tweede wereldoorlog zou hebben gewonnen en de Nazi’s geinterviewd zouden worden over hun handelingen tijdens de oorlog en ze alles tot in detail zouden vertellen, waarbij ze geen spijt hadden en er zelfs trots op waren. Dat is wat er eigenlijk gebeurd in The Act of Killing, alleen speelde iets dergelijks zich af in Indonesië, waarbij een half miljoen mensen vermoord werden. Voormalige leden van een doodseskader vertellen alle details en spelen hun daden na in verschillende filmstijlen. Het is schokkend, maar laat ook zien wat de waarheid en geschiedenis is. Hier is het wat de winnaar besluit dat het is.

We kunnen als mensen niet altijd de voortgang van tijd bevatten, helemaal niet als het om verschillende generaties gaat, maar deze film weet dat goed in beeld te brengen. De film bevat een groot aantal mooie shots (vooral die waarin Ryan Gosling op zijn motor aan het rijden is). De film bestaat uit drie unieke delen, heeft een pakkend verhaal en de sterke opening blijft bij je gedurende de film. Er wordt wel gezegd dat je niet dood bent zolang iemand je herinnert en die herinnering kan iemand veranderen in een held of schurk terwijl de waarheid daar ergens tussenin ligt.

Toen ik de bioscoop verliet na het zien van deze film was de adrenaline nog steeds in mijn lichaam aanwezig. Het is een film die gevuld is met actie, die regelmatig in superhelden gebied komt, en nooit tegenvalt. De actie is fantastisch, zowel op de weg als wanneer het gaat om gevechten. Door het einde kijk ik erg uit naar de volgende film. Met het tragische nieuws dat Paul Walker eerder dit jaar omkwam plaatst deze film ook in een ander licht aangezien hij toch het bekendst was voor z’n rol in deze serie. Ik hoop dan ook dat de volgende film op een respectvolle manier omgaat met dat verlies.

2. Before Midnight

Bestaan er perfecte trilogiëen? Mijn antwoord daarop is ja en de “Before…” trilogie is daarvoor mijn keuze. Zowel Ethan Hawke als Julie Delpy acteren zo natuurlijk in alle films dat het een plezier is om naar te kijken. Deze derde film verandert het format van de eerdere film een klein beetje door een groep extra karakters te introduceren, maar dat voegt alleen maar een extra laag aan hun relatie toe. Je ziet ze meer interactie met anderen hebben, maar toch laat de film uiteindelijk ook weer de twee geliefden alleen zien, lopend en pratend op een manier die voelt als het echte leven. Het is een fantastische afsluiting van mijn favoriete trilogie en een filmreeks die ik in de toekomst nog vaak zal bekijken.

Het gebeurt niet vaak dat ik een film twee keer in een week in de bioscoop kijk, maar in het geval van Gravity was dat wel het geval. Ik wist dat dit een film was die je in 3D Imax moest zien en dat de ervaring thuis heel erg anders zou zijn. Het was een film die me op het puntje van mijn stoel liet zitten, met m’n spieren gespannen. Wanneer een film dat weet te doen, dan weet je al snel dat het je favoriete film van het jaar is.

Hoe zag jouw filmjaar er uit en wat waren je favoriete films?