Wanneer Quentin Tarantino zijn favoriete films van het jaar bekend maakt vind ik het altijd interessant om zijn keuzes te lezen. Ik weet dat hij een heel andere smaak in films heeft dan ik, maar er zijn altijd wel onverwachte films in zijn lijst (zoals deze keer (2013) bijvoorbeeld The Lone Ranger) of films waar ik nog maar weinig van gehoord heb. Frances Ha valt voor mij in de laatste categorie. Het is een zwart wit film die zich voornamelijk afspeelt New York. Met een ruimdenkende instelling besloot ik de film te bekijken.
Frances is een danseres die een apartement deelt met haar beste vriendin die ze van school kent. De twee zijn onafscheidelijk, maar omdat ze bijna dertig zijn beginnen prioriteiten en relaties te veranderen, net als hun vriendschap. Het is een verandering waar Frances moeite mee heeft. Ze probeert zelfverzekerd over te komen en te doen alsof die veranderingen haar niets doen, maar een gevoel van paniek onstaat, waarbij ze eigenlijk niet de nieuwe realiteit onder ogen wil zien.
Wanneer je de film bekijkt krijg je sterk het gevoel dat alles heel erg losjes geschoten en ge-edit is. Dat is iets waar je van kan genieten, maar het is niet voor iedereen. Ik had zelf wel wat moeite om op te gaan in het verhaal, misschien omdat de manier met haar problemen omgaat zo ver verwijderd is van mijn eigen ervaringen. A film zou je moeten laten identificeren met de hoofdpersoon en daar slaagde Frances Ha niet helemaal in. De stijl van de film deed met denken aan het Franse New Wave genre, waar ik nooit echt fan van ben geweest. Greta Gerwig is echter wel leuk in haar rol en stopt erg veel emotie in haar rol. Ik kan dan ook goed begrijpen waarom Tarantino van deze film kan genieten, maar in dit geval is het weer een voorbeeld waarbij smaken toch echt heel erg sterk verschillen.
