De geschiedenis heeft laten zien dat informatie een krachtig wapen is. Wanneer je er controle over hebt en het limiteert kan je daar als organisatie of regering een groot voordeel mee behalen. Het maakt het mogelijk om de waarheid te verzwijgen of te verdraaien. Aan het begin van deze film zien we hoe informatie steeds makkelijker toegankelijker werd voor een groter publiek. De uitvinding van de pers is slecht een voorbeeld. Hierdoor konden boeken en dagbladen ontstaan en was iedereen makkelijker op de hoogte van de gebeurtenissen in de wereld.
Technologie heeft zich ook ontwikkeld en met een computer kan je met een paar toetsen een wereld aan informatie voor je neus krijgen. Bedrijven zagen zich genoodzaakt te veranderen, want een ontevreden klant kan vewel schade aan je imago aanrichten wanneer hij over z’n ervaringen blogt of tweet. Transparantie is daarbij zeer belangrijk en iets verbergen wordt steeds moeilijker. Wikileaks heeft veel impact gehad op de wereld en de publicatie van zeer gevoelig informatie heeft er toe geleid dat de wereld anders is gaan kijken naar wereld van politiek, diplomatiek en de gruwelijkheden van oorlogen. The Fifth Estate probeert het verhaal van de site en de mensen die het opgezet hebben te kristalliseren in een boeiende film.
De film kijkt vooral naar de relatie van de twee mannen achter Wikileaks. Assange en Berg hebben namelijk andere ideëen over de vrijheid van informatie tegenover het beschermen van de levens van mensen. Julian Assange wordt gespeeld door Benedict Cumberbatch. Hij wordt neergezet als een man die constant aan het reizen is en maar weinig manieren heeft. Hij wordt bijna als de vijand neergezet, omdat de film zelf over zijn acties lijkt te oordelen. Dat gebeurt onder andere door een verhaal dat Assange vertelt, dat sterk doet denken aan de speeches van Heath Ledger’s Joker over zijn littekens. In dit geval gaat het over de kleur van zijn haar.
De dynamiek tussen de personages is interessant, maar niet alles in deze film werkt. Regelmatig speelt de film zich af in een grote lege ruimte met alleen maar buro’s (iets wat me overigens sterk deed denken aan The Apartment), wat de gedachten van de karakters zou moeten voorstellen. Het past niet in de film omdat de acteurs er door hun acteerprestatie al weten uit te beelden. De film bevat ook een hoop laptops, die verschillende kleuren schermen hebben. De reden hiervoor is waarschijnlijk om het er interessant uit te laten zien, maar je wilt als kijker eigenlijk niet zo lang naar iemand achter een laptop kijken. Mocht je de film willen zien voor Carice van Houten, ze heeft slechts een kleine rol, maar wat ze doet is (zoals gewoonlijk) goed. Alhoewel ik dit geen slechte film zal noemen, had het een stuk beter kunnen zijn.
Mijn gevoel zegt dat deze film zeker de moeite waard is om een keertje te gaan zien. Het onderwerp lijkt mij in ieder geval heel interessant, maar helaas hoor en lees ik wel meer dat de film toch iets teleurstelt.
Inderdaad leuk om een keertje te kijken als de verwachtingen niet te hoog zijn.