Regisseur Alexander Payne’s vorige film, The Descendants, was één van m’n favoriete films van 2012. Daarbij speelde George Clooney de hoofdrol en speelde het geheel zich af in Hawaii, waarbij het draaide om familieproblemen. Alhoewel Nebraska ook over familieprobelem gaat eindigt de vergelijking daar aangezien de film verder ver verwijderd is van The Descendants. In plaats van een tropische en kleurrijke omgeving zijn de beelden hier geschoten in een somber zwart/wit. De film heeft ook geen acteurs die de gemiddelde bioscoopbezoeker zal kennen. Het is een ander soort film, maar wel eentje die net zo interessant is.
De film opent met Woody Grant (Bruce Dern) die doelloos op de snelweg rond lijkt te lopen. Het duurt niet lang voordat je er als kijker achterkomt waarom dat is. Hij heeft namelijk een doel: Mega Sweepstakes Marketing heeft hem een brief gestuurd waarin staat dat hij mogelijk miljoenen gewonnen heeft en hij wil er naar toe om z’n prijs op te halen. Zijn vrouw (June Squibb) vindt dat haar man niet langer logisch nadenkt en vraagt haar zonen om hulp. Eén van die zonen, David (Will Forte), probeert z’n vader van gedachten te doen veranderen, maar wanneer hij ziet hoe graag z’n vader z’n doel wil bereiken besluit hij toe te geven. De twee gaan op reis om er achter te komen of er daadwerkelijk een prijs is. Onderweg besluiten ze te stoppen in het dorp waar David’s ouders zijn opgegroeid. Dit resulteert in een aantal onverwachte situaties omdat Woody iedereen vertelt dat hij rijk zal zijn.
Dit is één van die film die er in slaagt (met af en toe wat humor) op een overtuigende manier te laten zien wat er gebeurt als mensen wat meer tijd met elkaar doorbrengen. Zaken waar je normaal niet over spreekt borrelen dan omhoog. David en z’n vader bespreken bijvoorbeeld hun verleden waardoor ze elkaar beter leren kennen. Bruce Dern en Will Forte zijn een plezier om naar te kijken, maar degene die echt opvalt is June Squibb die verantwoordelijk is voor een aantal van de grappigste momenten. Haar karakter is iemand die zegt wat ze denkt en geen blad voor haar mond neemt.
De keuze om deze film in zwart wit te maken is gedurfd omdat er genoeg mensen zijn die weigeren om zulke films te kijken (en ik ken er genoeg), maar het draagt bij aan het gevoel van de film. Het sterke contrast voegt wat toe aan de gebeurtenissen in het verhaal, waardoor ze meer impact hebben. De film zal met 115 minuten voor sommige kijkers ook iets te lang zijn, maar zelf heb ik er erg van kunnen genieten.
Pingback: Downsizing (2017) – Recensie | De Filmkijker