Toen de eerste Hunger Games film uitkwam waren de recensies zeer positief. Ik was dan ook erg benieuwd, maar na de film te hebben gezien begreep ik maar weinig van alle lof. Natuurlijk, de film zag er prachtig uit met indrukwekkende kostuums, mooie special effects en gedetailleerde sets, maar wanneer je dat allemaal weghaalde was het verhaal niet veel anders dan Battle Royale. Het was een gevoel dat ook anderen bleken te hebben. Toen de tweede film ook weer lovende recensie kreeg was ik wat voorzichtiger. Ik vroeg me af of dit misschien één van die filmseries is waar ik simpelweg niet van kan genieten. Toch besloot ik de film nog een kans te geven.
Het concept voor deze tweede film is nog hetzelfde als voor de eerste, waarbij nu de voormalige winnaars het tegen elkaar op zullen moeten nemen. Desondanks slaagt de film er in een stuk beter te zijn dan de eerste film. Dit komt vooral omdat er meer op het spel staat en er politieke saus en een strijd om macht is toegevoegd. Het is iets wat je in elke scène voelt. Katniss is het symbool voor de onderdrukten geworden en wanneer ze dat realiseert kan ze dat gebruiken om een inspiratie te zijn en president Snow tegen te werken.
De cast uit het eerste deel komt hier weer terug en introduceert een aantal nieuwe karakters. De belangrijkste daarvan is Plutarch Heavensbee (Philip Seymour Hoffman) als de ontwerper van de arena’s waar de gevechten in plaats vinden. Het is een karakter die weet hoe hij het politieke spelletje meot spelen zonder dat hij mensen tegen zich in het harnas jaagt.
De gevechten in deze film zijn ongeveer hetzelfde, met de toevoeging van wat nieuwe gevaren. De film weet goed het gevoel weer te geven dat er iets groots staat te gebeuren. Na het zien van de film kan ik dan ook niet wachten op het vervolg. De film is beter dan de eerste film zelfs met een herhaling van de gevechten. Het romantische subplot kon me persoonlijk niet boeien, maar het gevecht om de macht dat zal plaatsvinden is iets waar ik naar uit kijk.
