Als het eerste seizoen van House of Cards één ding duidelijk gemaakt heeft, is dat Francis en Claire Underwood (Kevin Spacey en Robin Wright) bovenaan de politieke voedselketen willen staan. Het zijn twee roofdieren die samen hun plannen voorbereiden en er niet voor terugdeinzen om op elke mogelijk manier hun doel te bereiken. Tegenspraak wordt niet geduld en tegenstanders (politiek of van de media) moeten meespelen of de gevolgen van hun lust naar macht persoonlijk ondervinden. Die rode draad door het eerste seizoen van House of Cards maakte het zo’n fascinerende en aangrijpende serie. Politieke bondgenoten waren speelballen die zonder emotie opzij geschoven konden worden als dat de Underwoods goed uit kwam. Journaliste Zoe Barnes (Kate Mara) wist het vertrouwen van Francis te winnen en was daardoor een snel reizende ster omdat ze elke keer gelekte informatie kreeg.
Dankzij het in één keer beschikbaar maken van het eerste seizoen door Netflix kon de ongeduldige kijker een heel seizoen in een paar dagen verslinden (dat eerste seizoen is overigens ook op DVD verkrijgbaar). De laatste aflevering liet echter nog steeds een hongerig gevoel na en sinds Valentijnsdag dit jaar hebben de fans ook weer kunnen genieten van 13 nieuwe afleveringen. Door de meedogenloze methodes van Francis en Claire hebben ze de nodige vijanden weten te maken en in dit tweede seizoen is het de vraag of ze daar de gevolgen van zullen merken.
Het tweede seizoen begint zeer sterk met een onverwachte en schokkende gebeurtenis die waarschijnlijk niemand aan zag komen en je daardoor als kijker meteen naar de keel grijpt. Het is een bevestiging voor de kijker dat dit de reden is waarom de serie zo weet te bloedstollend is. Nu Francis Underwood de rol van vice-president heeft, kan hij gebruik maken van zijn positie als rechterhand van de president. De man die hem in het eerste seizoen voordroeg aan de president, Raymond Tusk (Gerald McRaney) heeft echter een grotere invloed op hem en Francis zet zijn zinnen dan ook op het dwarsbomen van deze multimiljardair. Tusk heeft grote belangen in China en wanneer er onderhandelingen met het land zijn ziet Francis zijn kans om hem in zijn portemonnee te raken.
Ondertussen probeert Claire Underwood de situatie met haar voormalige werknemer onder controle te krijgen en loopt bij een ceremonie iemand tegen het lijf die ze liever niet had willen ontmoeten. Ze weet daar echter kracht uit te putten en de vrouw van de president te betrekken. Met een sterk team achter de Underwoods, die elke nieuwsbericht naar hun hand lijken te kunnen zetten, proberen ze elke aanval te pareren.
Het eerste seizoen liet een aantal losse eindjes open die ook in dit tweede seizoen weer een rol spelen. De journalisten, die een vermoeden begonnen te krijgen dat Francis niet alles volgens de regels zou doen, doen verder onderzoek, waarbij er eentje zelfs de hulp van een hacker invraagt. Zo zijn er nog een aantal rode draden door het tweede seizoen en helaas zijn deze niet allemaal even effectief. Er wordt erg veel tijd besteed aan handelsbesprekingen met China, het bouwen van een brug en een verhaallijn over casino’s maar dat zijn nu niet de zaken die me konden boeien. Het is duidelijk dat dit middelen voor Francis zijn om zijn doel te bereiken, maar doordat ze in te veel afleveringen meespelen begin je op een gegeven moment een beetje af te haken. Pas tijdens de laatste twee afleveringen begint het dan weer echt interessant te worden, alhoewel er dan plotseling weer heel veel in een zeer kort tijdsbeslag plaatsvindt.
Seizoen 1 van House of Cards wist me erg te boeien (het feit dat ik het hele seizoen in 5 dagen heb gezien zegt genoeg) en ik kon dan ook niet wachten totdat het tweede seizoen beschikbaar zou komen. Na de voortreffelijke opening kreeg ik echter het gevoel dat het verhaal een beetje inzakte. Er werd te veel tijd besteed aan een aantal oninteressante onderwerpen en bepaalde verhaallijnen (zoals die van Doug Stamper) gingen een lange tijd nergens heen.
Daarmee vond ik het tweede seizoen wat minder sterk in vergelijking met het eerste. Dat wil niet zeggen dat de serie niet de moeite waard is. De productie ziet er prachtig uit en ook deze keer hebben verschillende regisseurs (waaronder Jodie Foster en Robin Wright) plaats genomen in de regisseursstoel. Het acteerwerk is ijzersterk en de donkere, verstikkende sfeer waar de Underwoods voor verantwoordelijk zijn komt goed naar voren. De vraag is echter waar het, inmiddels aangekondigde, derde seizoen nu heen moet gaan om de kijker te kunnen blijven boeien.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2014 - De Filmkijker