De beste manier om soms een onderwerp onder de aandacht te brengen is om de harde feiten te laten zien. An Inconvenient Truth of The Act of Killing zijn daar bekende voorbeelden van die heel wat teweeg gebracht hebben. Narco Cultura volgt dezelfde weg en maakt duidelijk wat de impact van de drugshandel en strijd tussen verschillende Mexicaanse drugskartels zijn op Juarez, een Mexicaanse stad net over de grens met Amerika. Terwijl de lokale politie een gevaarlijk bestaan heeft en waar er velen vermoord worden, wordt in Amerika het leven van drugsbendes verheerlijkt in de vorm van de muzikale narcocorridos.
Narco Cultura laat het werk van de politie tot in detail zien, inclusief de onprettige details. Levensloze en soms verminkte lichamen, mishandelingen en andere gruwelijke beelden worden getoond, de realiteit waarmee de politie, maar ook de bewoners van de stad dagelijks mee te maken krijgen. Sinds 2006 zijn er in de stad 4500 mensen vermoord (waardoor het de meest gevaarlijke stad ter wereld is) en het resultaat zijn veel gesloten winkels die niet langer geld “voor bescherming” willen betalen en straten die er verlaten uit zien. Niet ver van Juarez bevindt zich één van de veiligste steden van Amerika, El Paso. Het contrast is sterk en wanneer één van de politiemannen er heen gaat vertelt hij wat dat met hem doet. Hij kan er rust vinden, maar hij zou er niet willen wonen omdat hij leeft voor zijn werk en Juarez zou missen.
Het is vooral in Amerika waar het Mexicaanse drugsleven in muzikale vorm verheerlijkt wordt. Verschillende bands zingen over aanslagen en sommige artiesten geven toe dat ze zelfs op verzoek nummers voor Mexicaanse bendeleden schrijven en daar goed voor worden betaald. Deze nummers klinken soms op de Mexicaanse politieradio waardoor de politie weet dat er weer een moord gepleegd is. Toch is deze muziekstroming, net als bijvoorbeeld gangster rap, een inmiddels geaccepteerde vorm van muziek die snel in populariteit gegroeid is. Regisseur Shaul Schwarz belicht deze stroming ook uitvoerig en laat zien hoe deze twee werelden, van harde realiteit en muzikale expressie daarvan elkaar beïnvloeden.
De schrijvers van de muziek hebben vaak geen echte ervaring met het leven in Mexico en halen de onderwerpen van hun muziek van Youtube films, speciale sites die foto’s van lijken laten zien en zelfs executies. Dat ze ver van die wereld af staan blijkt wanneer één van deze zangers eindelijk een trip naar Juarez maakt, iets waarvan hij al tijden droomt. Hij ziet de mooie kanten van het bestaan, de indrukwekkende graven die meer op villa’s lijken dan de plek waar iemand onder de grond ligt en ziet niet de dagelijkse realiteit. Dat die hard is laat het verhaal van de politie zien, waarbij werken het enige lijkt te zijn wat ze doen. Thuis komen ze alleen om te eten en te slapen, sociale contacten hebben is te gevaarlijk. Narco Cultura maakt door zijn harde benadering indruk en het is dan ook een documentaire die je nog een tijd zal bijblijven.
Pingback: Recensie: Cartel Land (2015) - De Filmkijker