Monsterfilms vallen over het algemeen onder het genre van de rampenfilm. Al die films gaan over een grote bedreiging die de mensheid, of in ieder een grote groep mensen, uit kan roeien. Het is een populair genre dat dankzij de computer op grootse wijze kan worden gerealiseerd en elk jaar komen er diverse films in het genre uit. In plaats van een orkaan, meteoor, tsunami (of vul maar een andere natuurramp in) is Godzilla eigenlijk de enige rampenfilm die al sinds 1954 regelmatig uit komt met het grote monster in de hoofdrol.
De reeks werd origineel gemaakt in Japan, maar er werden ook een aantal films in Amerika gemaakt. De vorige Godzilla film uit 1998, geregisseerd door Roland Emmerich, kreeg het zwaar te verduren en werd overladen met negatieve recensies. Nu komt regisseur Gareth Edwards, die vooral bekend is van Monsters en zijn kunnen op het gebied van special effects met lage budgetten, met de volgende Amerikaanse remake. De verwachtingen waren hoog, maar weet hij die ook waar te maken?
Een in Japan wonend Amerikaans gezin is het centrale punt waaromheen deze film is opgezet. Door een onverwachte gebeurtenis waarin levens verloren gaan raakt de vader, gespeeld door Bryan Cranston, geobsedeerd door dit voorval en weet hij zeker dat er meer aan de hand is dan de overheid laat blijken. Het is iets wat hij niet los wil laten en hij komt hierdoor in problemen. Zijn zoon Ford (Aaron Taylor-Johnson) besluit naar hem toe te gaan en hem te helpen. De twee doen een belangrijke ontdekking waardoor ze verzeild raken in gebeurtenissen die verband houden met het monster uit de titel.
Voor degenen die Godzilla snel en veel willen zien, zal de film misschien teleurstellend zijn: het monster verschijnt pas tegen het einde van de film in volle glorie. Edwards toont tot dat moment van tijd tot tijd een poot of een rug van Godzilla en bouwt op die manier de spanning op. Persoonlijk was ik fan van die aanpak omdat je als kijker uitkijkt naar de uiteindelijk verschijning. Die blijkt spectaculair te zijn.
Zoals in veel andere rampenfilms het geval is maken de hoofdpersonen veel gebeurtenissen mee en lijken ze elke keer precies op de plek te zijn waar de actie plaatsvindt. Heel toevallig, maar er moeten personages zijn die de kijker door het alles wat er gebeurt heen leiden. Helaas heeft Aaron Taylor-Johnson, die het meest in beeld is, niet genoeg charisma om de film te dragen. De acteurs waar je meer van zou willen zien hebben vaak kleine rollen of te weinig te doen. Toch kijk je een monsterfilm als deze uiteindelijk voor de verwoesting en gevechten en op dat vlak stelt de film niet teleur. Godzilla is hier meer dan slechts een monster dat staat voor verwoesting en dat is verfrissend. Het is het soort rampenfilm waarvan ik er graag meer zie.
Wat je zegt… Het duurt veel te lang voordat het beest in beeld verschijnt. En opbouw van spanning is goed als je niet weet wat je te zien gaat krijgen. Dat was ook de kracht van bijvoorbeeld genregenoot Cloverfield. Maar Godzilla kent iedereen en je wilt toch dat beest zo snel mogelijk in actie zien. Maar dat is mijn mening. Effecten en de gevechten aan het einde zijn inderdaad spectaculair.
Ik vond dat niet erg, maar jij duidelijk wel. Cloverfield is fantastisch, echt zo’n film die ik graag nog een keer zou willen zien.