Black Mirror – Seizoen 1: National Anthem – Recensie

De afgelopen jaren heb ik bijzonder weinig televisie series gekeken en er is dan ook veel aan me voorbij gegaan. Zo ook deze serie. Het werd me door verschillende personen aangeraden en m’n nieuwsgierigheid was dan ook snel gewekt. Normaliter schrijf ik recensies voor hele seizoenen, maar aangezien het eerste seizoen van Black Mirror uit slechts drie afleveringen bestaat zal ik voor deze serie elke aflevering individueel bespreken. En als de eerste aflevering een indicatie is van de kwaliteit van de rest van het seizoen, dan staat me nog veel moois te wachten. In deze recensie zal ik ingaan op de details, wat dus spoilers zal betekenen. Mocht je deze serie nog niet hebben gezien dan raadt ik aan om deze eerste aflevering meteen te kijken, het is fenomenaal.

National Anthem is een bloedstollende ervaring, dankzij een onwerkelijk maar ijzersterk verhaal. De premier van Engeland wordt door z’n medewerkers uit z’n bed gehaald omdat er een video online verschenen is die hem direct raakt. Eén van de prinsessen van het koninklijk huis is namelijk gekidnapt en leest huilend een tekst voor. De premier dient aan een enkele eis van de dader te voldoen en wanneer dit niet gebeurt zal hij haar vermoorden. De eis is dat de premier om vier uur ‘s middags op TV moet verschijnen (op alle kanalen) en het met een varken moet doen. Een bizarre eis en er is geen enkele mogelijkheid om met de dader contact op te nemen.

Wat volgt is een stressvolle dag waarbij geprobeerd wordt te achterhalen wie de video online gezet heeft, hoe er onder de eis uit kan worden gekomen en wordt er goed in beeld gebracht wat de video met het hele land doet. De video is namelijk in no time “viral” gegaan en iedereen heeft ‘m gezien. De regering probeert nog wel de TV stations onder controle te houden met de eis dat ze de beelden niet uitzenden, maar onder druk van andere buitenlandse stations breken ook de Engelse zenders de afspraak. De publieke opinie wordt snel gepeild en ook dat speelt een constante rol in de beslissing die de premier moet maken. Wanneer ze er niet in slagen om de dader te pakken zal hij iets vreselijks moeten doen, waarbij hij het leven van de prinses redt, maar grote persoonlijke problemen zal hebben. Doet hij het niet dan betekent dit het einde van z’n politieke carriere.

National Anthem weet op voortreffelijke manier zowel de persoonlijke kant van het verhaal (dat van de premier) als de gevoelens van het volk en de rol van de media in beeld te brengen, terwijl ook de zoektocht naar de prinses plaats vindt. Het geheel is mooi gefilmd en laat je geen enkel moment los. Wanneer ik thuis films kijk gebeurt het geregeld dat ik toch even op pauze druk om even wat te eten of even snel m’n mail check. Bij deze eerste aflevering vlogen die gedachten totaal niet door m’n hoofd. De tijd vliegt werkelijk voorbij en aan het einde van de rit weet deze aflevering je aan het denken te zetten.

Het laat zien dat een individu ongelofelijk veel druk uit kan oefenen op een regering met slechts een video op het internet en daarmee een hele natie onder controle kan krijgen. Hoe bizar het verhaal ook is, het wordt zo overtuigend en realistisch verteld dat je totaal meeleeft. Uiteindelijk blijkt dat het geheel het werk is van een kunstenaar en een criticus zelfs van mening is dat zijn plan het grootste kunstwerk van deze eeuw is. Is zoiets als kunst te bestempelen? Er zijn diverse documentaires die daar vragen over stellen (denk bijvoorbeeld aan Exit Through the Giftshop). Iets is kunst wanneer een grote groep beslist dat het daadwerkelijk kunst is. In dit geval is dat misschien niet zo (of wel omdat er wordt verteld dat 1,3 miljard het keken en dus er onderdeel van uit maakten), maar het zaadje daarvoor wordt wel geplant. Wanneer de man geen kunstenaar zou zijn geweest (maar bijvoorbeeld iemand van een criminele organisatie) dan zou die gedachte niet eens geopperd worden.

Zoals gezegd wist deze openingsaflevering van Black Mirror me te verbazen en te verrassen en dat gebeurt normaliter niet zo snel. Ik kan dan ook niet anders concluderen dat dit een must see is.