Dawn of the Planet of the Apes (2014) – Recensie

Na de slechte reboot van de franchise door Tim Burton leek er geen nieuw leven meer in deze oude filmserie geblazen te kunnen worden. Mijn verwachting van Rise of the Planet of the Apes was ook zeer laag, maar de film wist me op een extreem positieve manier te verrassen en kwam zelfs terecht in mijn top 10 van 2011. Ik keek dan ook uit naar dit vervolg en vroeg me af of deze het hoge nivo van het vorige deel kon overtreffen.

Dit tweede deel speelt zich een aantal jaar na de gebeurtenissen van het vorige deel af waarin de apen intelligent werden en de wildernis introkken onder leiding van Caesar (Andy Serkis). Inmiddels hebben deze apen een eigen gemeenschap in de bossen opgezet en is tegelijkertijd de wereldbevolking door de uitbraak van een virus sterk afgenomen, waarbij alleen degenen die immuun waren het hebben weten te overleven. De apen en mensen komen al een tijd niet meer in aanraking met elkaar, maar wanneer de nood hoog is bij de mensen van San Francisco sturen ze een kleine groep mensen het gebied van de apen in om stroom naar de stad te herstellen. Het gevolg is een confrontatie tussen de twee groepen die vergaande gevolgen zal hebben.

Wat bij het eerste deel al opviel was de kwaliteit van de beelden. De apen zijn compleet computer gegenereerd (gebaseerd op de “motion capture” van de acteurs) en zien er in dit tweede deel nog spectaculairder (en overtuigender uit). Als kijker zou je logischerwijs willen dat de mensen zullen “winnen” van de apen, maar ik zat regelmatig met gemengde gevoelens te kijken en dat zegt heel veel over de kwaliteit van de film. De apen “acteren” voortreffelijk en dankzij een interessante dynamiek binnen de apengemeenschap tussen Caesar en Koba (Toby Kebbell) is er sprake van een constante spanning. Die dynamiek is er ook aan de kant van de mensen tussen Malcolm (Jason Clarke) en Dreyfus (Gary Oldman). Zowel Caesar als Malcolm zien dat beide groepen niet recht tegenover elkaar hoeven te staan, maar zien ook dat de normen en waarden van de groep een sterke invloed zullen hebben op de gebeurtenissen.

Dawn of the Planet of the Apes is een sterk vervolg en weet met een goede mix van drama en actie de kijker meer dan twee uur te boeien. Zelfs een aantal gewaagde keuzes (zoals het feit dat de apen voor een groot gedeelte via gebarentaal met elkaar praten) doen daar niets van af. Ik hoop dan ook dat het derde deel van dezelfde kwaliteit is.