Chef (2014) – Recensie

Er zijn van die films die je in korte tijd weten te betoveren, die je een wereld intrekken waar je graag wilt zijn. Dat kan door een bepaald onderdeel komen of een combinatie van factoren. Bij Chef, van regisseur Jon Favreau (die ook de hoofdrol speelt), is het de vlotte manier waarop het verhaal verteld wordt, de sfeer en de erg aanstekelijke muziek. Naast acteurs waarmee hij al in Iron Man 2 mee samenwerkte (Scarlett Johansson en Robert Downey Jr) spelen ook John Leguizamo, Dustin Hoffman en Bobby Cannavale grote en kleine rollen.

Zoals de titel al doet vermoeden draait het allemaal om de wereld van koken met Carl Casper (Jon Favreau) als middelpunt. Hij is al jaren de topchef in een goed draaiend restaurant, maar wanneer hij onenigheid met zijn baas heeft en een culinaire recensie over zij kookkunsten erg negatief is vraagt hij zich af wat hij wil gaan doen. Hij gaat met z’n ex vrouw en zoontje naar Miami om daar na te denken en besluit een nieuwe richting in te slaan, waardoor hij zich niet alleen beter voelt, maar ook de banden met anderen kan versterken.

Chef wist me zeer aangenaam te verrassen en ik zat dan ook met een lach op m’n gezicht te kijken. Dit is gewoon een heerlijke feelgood film waarvan je ook nog eens honger krijgt, want de diverse gerechten worden bijna net zo mooi in beeld gebracht als bij Jiro Dreams of Sushi. Zorg dat je na het zien van de film nog even ergens gaat eten, want honger kan je zeker krijgen van deze film. Zoals gezegd was de muziek ook heerlijk en is het een soundtrack die ik zeker nog zal gaan opzoeken. Het is heel goed mogelijk dat Chef een plaatsje in m’n eindejaars top tien zal bemachtigen.