Moet je na bijna 10 jaar na het origineel nog een vervolg op een film maken? Wanneer het origineel positief ontvangen werd en de karakters uit de film genoeg fans hebben zou je denken dat dat een goed idee is. Het resultaat hoeft echter niet altijd positief te zijn. De originele Star Wars films waren door iedereen geliefd, maar de 3 vervolgen stelden toch velen teleur. A Dame to Kill For is het vervolg op het origineel van 2005. Had deze film gemaakt moeten worden?
Zelf vond ik de originele film erg goed (heb er nooit een recensie voor geschreven, maar gaf het destijds de volle score). De stijl was uniek, waarbij de film er uit zag alsof je een “comic book” tot leven zag komen. Regisseur Robert Rodriguez wist samen met de bedenker van Sin City, Frank Miller door kleurgebruik en nieuwe technieken een unieke film op te leveren. Het verhaal was gewelddadig, maar met memorabele karakters zoals Marv (Mickey Rourke), Yellow Bastard (Nick Stahl), Hartigan (Bruce Willis) en Kevin (Elijah Wood), plus gitzwarte humor is het een film die indruk maakte.
En nu is er dus het vervolg. Er wordt van uit gegaan dat je als kijker de diverse karakters nog kent, maar na zoveel jaar herkende ik nog wel de karakters maar had ik geen idee meer wat er destijds allemaal met ze gebeurde. De film probeert hier en daar wel wat achtergrondinformatie te geven, toch zal dit voor veel kijkers onvoldoende zijn. De “Dame to kill for” is Ava (Eva Green). Een femme fatale die mannen gebruikt om haar doel te bereiken. Net zoals de originele film worden er verschillende verhalen vertelt. Een ander verhaal gaat over Johnny (Joseph Gordon-Levitt) die als gokker de verkeerde persoon tegenkomt en daarvan de gevolgen ondervindt. Alhoewel dit verhaal initieel interessant lijkt heeft het uiteindelijk een erg onbevredigend einde. Dat gevoel is er helaas niet alleen over deze verhaallijn, maar had ik bij de gehele film.
Daar zijn een aantal redenen voor. De stijl die in 2005 zo vernieuwend was ziet er op sommige momenten nog steeds prachtig uit, maar vaak voert de stijl de boventoon zonder dat er boeiende inhoud onder zit. De dialogen zijn vaak lachwekkend en de constante voiceovers (die ook in het origineel zaten) worden al snel saai (je krijgt bijvoorbeeld heel vaak beschrijvingen van het gevoel van een karakter te horen). Marv was in het origineel één van de hoogtepunten, maar heeft niet hetzelfde charisma (ook ziet de makeup er lang niet zo goed uit). Jessica Alba kruipt ook weer in haar rol van de stripper Nancy, maar past totaal niet bij de rest van de film. Wanneer Eva Green regelmatig uit de kleren gaat en alles om sex draait zijn de dansjes die Alba extreem tam. Haar verhaal komt ook pas laat van de grond en is weinig interessant. Hoogtepunt van de film is eigenlijk Eva Green, die zeer sterk acteert, maar als geheel kan dat de film niet redden. Ik had hoge verwachtingen van deze film waar helaas niet aan kon worden voldaan. De stijl van het origineel is er nog, maar het hart ervan is verdwenen.
de stijl blijft uniek maar op verhaalvlak heeft men serieuze steken laten vallen; kan nooit de originele film evenaren
Inderdaad, het komt helaas niet in de buurt en ook was de stijl minder consequent en overtuigend als in het eerste deel.
Pingback: De Filmkijker Top 100 films: 60-51 - De Filmkijker