Les vacances de Monsieur Hulot was mijn eerste kennismaking met het werk van Jacques Tati en zijn bekendste karakter Monsieur Hulot. Die film had eigenlijk maar weinig verhaal, maar voelde bijna aan als een komische documentaire over de gebeurtenissen in een hotel bij een strand. De DVD set van zijn films bevatte ook zijn vierde film Playtime, die al jaren op mijn “to watch” lijstje stond en ik was dan ook erg benieuwd hoe deze film zich zou verhouden tot Les Vacances de Monsieur Hulot.
Playtime was voor Tati een erg ambitieus project en hij liet voor deze film een grote set bouwen die sterk aan een kleine stad deed denken en de naam ‘Tativille’ kreeg. Met z’n strakke en minimalistische architectuur voelt die omgeving in de film als koel en afstandelijk aan. Het zijn slechts de persoonlijke gebeurtenissen die er voor zorgen dat je als kijker meegevoerd wordt in een wereld van “cubicles”, complexe intercomsystemen en druk verkeer. Net zoals in Les Vancances de Monsieur Hulot is er bij deze film ook niet echt sprake van een verhaal. De film opent op wat initieel een ziekenhuis lijkt te zijn, maar waarvan snel duidelijk wordt dat het gaat om een vliegveld waarbij een aantal Amerikaanse toeristen de rode draad voor het geheel zijn. Zijn karakter Hulot, die hij niet graag meer speelde, verschijnt af en toe en is ook nu weer verantwoordelijk voor een hoop geslaagde grappen.
Ondanks het gebrek aan een plot wist Playtime me te fascineren en bleef ik geboeid kijken. De film zit boordevol visuele grappen en er gebeurt soms zoveel tegelijkertijd dat de kans groot is dat wanneer je de film voor het eerst ziet er veel zult missen. Het persoonlijk hoogtepunt vond ik het gedeelte van de film die zich afspeelt in een restaurant tijdens z’n eerste opening. Er gaat van alles mis, zoals tegels die los zitten, stoelen die afdrukken achterlaten op de jassen van gasten of obers die elkaars werk een aantal maal doen. Playtime is een film die je meer dan één keer moet zien om alles te kunnen opnemen. Helaas was de film destijds een flop en betekende voor Tati dat hij tien jaar lang in de schulden zat. Desondanks heeft de film later de lof gekregen die het verdiende en is het een Frans meesterwerk dat niet zal worden vergeten.
