Papillon (1973) – Recensie

2014 is tot nu toe een jaar geweest waarin ik niet zoveel oudste films gekeken heb als ik dat normaal doe. Dat komt gedeeltelijk door de hoeveelheid nieuwe films die wilde zien, maar ook omdat ik dit jaar niet een bepaalde lijst aan het doorwerken bent, zoals bijvoorbeeld de IMDB top 250. Dat heb ik de afgelopen jaren wel gedaan en dat is een mooie manier om met kwalitatief hoge filmklassiekers in aanraking komt. Papillon is zo’n film en deze stond al tijden op m’n lijst van films die ik graag wilde zien, maar waar ik steeds niet de tijd voor nam (terwijl de DVD al jaren deel uitmaakt van m’n collectie). Ik heb er voor gezorgd dat ik 151 minuten beschikbaar had om de film eindelijk eens te verslinden.

Deze film is een verfilming van het boek Papillon, geschreven door Henri Charrière, die veroordeeld werd voor moord en naar Frans Guinea gestuurd werd om zijn veroordeling uit te zitten. In de film zien we hoe hij, gespeeld door Steve McQueen, op de bootreis vanuit Frankrijk Louis Dega (Dustin Hoffman) onder zijn hoede neemt en beschermd zodat hij zich verzekerd ziet van de financiën om een uitbraak te kunnen bekostigen. De twee leren elkaar kennen en langzaam onstaat er een vriendschap. Het leven in de gevangeniskolonie is zwaar en Charrière wordt hard gestraft wanneer hij zich niet aan de regels houdt.

Papillon is een lange zit, maar zelf vond ik het een interessante studie van het doorzettingsvermogen van de mens. Charrière heeft z’n zinnen gezet op ontsnappen, ook al zijn de straffen wanneer je gepakt wordt hoog. Het is de vriendschap met Dega die hem er doorheen trekt tijdens de moeilijkste momenten. Het is geen film die iedereen zal kunnen bekoren, maar persoonlijk leefde ik mee met de karakters die goed neergezet worden door Hoffman en McQueen (alhoewel je nooit het idee krijgt dat hij Frans is). Ik ben blij dat ik de film nu eindelijk van mijn “to watch” lijstje af kan halen en de DVD eindelijk eens geopend is en zich bij de rest van de films kan voegen.