Betrokkenheid is misschien wel het belangrijkste waar een film naar moet streven, als je de kijker namelijk niet betrokken laat voelen dan is de kans groot dat deze niet van de film zal kunnen genieten. Er zijn verschillende manieren om betrokkenheid te kweken. Dit kan door sterk uitgediepte karakters, een heftige gebeurtenis die je weet vast te pakken of door een geloofwaardige wereld op te zetten. Helaas lukt dat White Bird in a Blizzard niet helemaal, ondanks dat de moeder van de hoofdpersoon plotseling spoorloos is.
Die hoofdpersoon is Kat Connor (Shailene Woodley) en haar moeder Eve (Eva Green) was een huisvrouw die alles tot in perfectie regelt en onverbiddelijk was richting haar vader Brock (Christopher Meloni). Het is een gebeurtenis waar ze nooit echt veel mee gedaan heeft, maar nu ze ouder is houdt het haar bezig en in een gesprek met een psychiater (Angela Bassett) vertelt ze wat ze zich kan herinneren.
White Bird in a Blizzard is een film die droomscenes mixt met flashbacks en gebeurtenissen die ze op het moment meemaakt. Helaas komt het verhaal onvoldoende uit de verf en voelt het geheel klinisch en gefabriceerd aan, waardoor je je als kijker niet betrokken voelt bij de gebeurtenissen. Daardoor ga je op andere zaken letten in plaats van het verhaal en dan vallen er zaken op. Zo is Kat vrienden met Beth (Gabourey Sidibe) en Mickey (Mark Indelicato), maar het lukt niet om die vriendschap overtuigend in beeld te brengen, waardoor je het gevoel hebt dat je gewoon naar acteurs in een scene zit te kijken. Er is een scene waarin ze met z’n allen uitgaan en plotseling hebben ze allemaal een punk outfit aan, terwijl dat verder nergens in de film voorkomt. Het past daardoor niet alsof het echte karakters zijn. Tegen het einde van de film heb je als kijker al lang door hoe de vork in de steel zit. Alhoewel Woodley en Green prima acteren is dat onvoldoende om van White Bird in a Blizzard een goede film te maken waarbij je je betrokken voelt.
Jammer dat de film zo tegenvalt, ik moet ‘m nog zien maar keek er wel naar uit.
Aangezien ik Shailene Woodley altijd goed vindt verwachtte ik ook wel meer van deze film. Door de opzet van de film is het moeilijk om echt een band met de karakters te voelen, wat erg jammer is.
We hebben de film afgelopen weekend gezien en hebben er een zes voor gegeven. Niet echt slecht maar een hoog niveau zeker niet. Shailene Woodley speelt prima.
Ja, het is jammer, want er zat zeker potentie in het verhaal. Helemaal mee eens dat Woodley prima speelt.
Dit is zo’n film waar ik bij de trailer eigenlijk al afhaak. Maar aangezien dat niet alles zegt, staat hij toch op het lijstje van films die ik wil zien. Helaas bevestigen bovenstaande reacties mijn vermoedens. Zal hem dus waarschijnlijk wel gaan kijken maar niet in de bios.
Shailene Woodley was voor mij de reden om de film te gaan zien omdat ik haar een sterke actrice vindt. Ook hier is ze dat, maar het materiaal werkt op de één of andere manier niet.