Hercules (2014) – Recensie

Hoe ontstaan legendes? Hoe komt het dat sommige verhalen binnen een paar maanden vergeten zijn, maar anderen eeuwen later nog gelezen en verteld worden? Het kan zijn omdat een bepaald verhaal een goede les probeert te leren, zoals bijvoorbeeld de bekende sprookjes doen (oppassen voor slechte mensen). Het kan ook zijn dat een verhaal zo ongelofelijk is dat je als toehoorder/lezer mee wordt meegevoerd en je door die persoon laat inspireren. Hoe mooier en ongelofelijker het verhaal hoe meer die bewondering toeneemt. Deze film kijkt naar de legende van Hercules. De zoon van de God Zeus die met een onverslaanbare leeuw vocht en ook de koppen van de Hydra wist af te snijden.

Het verhaal van Hercules wordt al jarenlang in verschillende vormen verteld, zo ook in diverse films en series. In deze versie wordt de titelrol vervuld door Dwayne Johnson, die bijna elke film nog groter lijkt te zijn geworden. Hij omringt zich met diverse strijders zoals Amphiaraus (Ian McShane, die duidelijk plezier heeft in z’n rol en regelmatig voor de komische noot zorgt), Atalanta (Ingrid Berdal, die als een soort Legolas met haar pijl en boog gevreesd moet worden) en diverse anderen. En ook vecht hij niet mee, Iolaus (Reece Ritchie) is degene die van de “gewone man” Hercules een legende maakt, met verhalen die alles behalve realistisch zijn. Daardoor wordt de naam Hercules echter wel alom bekend en gelooft iedereen dat hij de zoon van een God is.

De film gaat niet over de obstakels die Hercules in de bekende verhalen moeten worden overwonnen. Hercules en zijn strijders zijn eigenlijk een groep huursoldaten die bereid zijn anderen in oorlog bij te staan. In dit geval is dat Lord Cotys (John Hurt), die hun hulp inroept bij het verslaan van een vijand. De toon van de film is die van een actiefilm, met hier en daar serieuze momenten, maar waarbij het voornamelijk draait om actie en vlotte dialogen die het geheel een plezierige popcornfilm maken. Johnson is geknipt voor de rol en acteert zoals we dat van hem gewend zijn, met veel “screen presence”, de nodige knipogen en veel machtsvertoon. Het maakt Hercules vermakelijk, maar niet erg memorabel, alhoewel de film er wel voor zorgt dat de legende van Hercules nog veel langer zal worden verteld.